در روزهای آفتابی و گرم ، مه غلیظ در مناطق بزرگ شهری به راحتی دیده می شود. این به اصطلاح دود است - محصول احتراق سوخت های مایع و جامد ، پردازش شده در جو.
در ابتدا ، مه دود نتیجه تراکم رطوبت هوا بر روی محصولات احتراق از انواع مختلف سوخت (ذرات دود ، خاکستر ، گرد و غبار) بود. با این حال ، با پیشرفت فن آوری ، از حدود سال 1950 ، نوع جدیدی از مه دود ظاهر شده است - فتوشیمیایی ، که در نتیجه مخلوط کردن مواد مانند ازن (بیش از 90) ، اکسیدهای نیتروژن ، پراکسیدهای نیترات و مواد آلی فرار (بخارات از رنگ ، بنزین ، مواد شیمیایی و غیره). تحت تأثیر اشعه ماوراlet بنفش قوی ، غلظت تمام این مواد در هوا دود تشکیل می دهد.
منابع مه دود شامل گازهای زائد کارخانه ها و نیروگاه ها ، مواد شیمیایی خانگی مانند اسپری مو یا حلال ها و البته اگزوز اتومبیل است که عامل اصلی دود در شهرهای بزرگ است.
مقدار زیادی از آلاینده های جمع شده در مه دود تأثیر منفی بر محیط زیست و سلامت انسان دارد. به دلیل آن ، مقدار اکسیژن هوا کاهش می یابد ، و اکسیژن موجود در آن مواد سمی است.
مه دود خصوصاً در هوای گرم و آرام خطرناک است. در چنین شرایط طبیعی ، در پایین زمین فرو می رود و می تواند چندین روز بماند. به همین دلیل است که اغلب در هوای آفتابی دیده می شود.
باعث افزایش غلظت مه دود در هوا و ساختمانهای بلند می شود که مانع حرکت توده های هوا می شود. و همچنین رطوبت زیاد هوا ، که در آن ساکنان شهرها باید تنفس رطوبت اشباع شده با مواد خطرناک مختلف را که در آن محلول هستند ، انجام دهند.
مه دود بر روی ریه ها اثر سمی مستقیم دارد ، آسم را تشدید می کند ، آلرژی ها را تشدید می کند و بیماری های دیگری که بر سیستم تنفسی بدن تأثیر می گذارد. علاوه بر این ، محصولات احتراق جذب شده در خون به طور کلی بر بدن اثر منفی می گذارد و سیستم ایمنی بدن را ضعیف می کند.
