سازگاری اجتماعی به مردم امکان می دهد تا در جامعه به طور عادی عمل کنند. این یکی از جهات اصلی رشد بشری است که در کل زندگی او جریان دارد. در سازگاری اجتماعی ، رسم است که چندین مرحله اصلی از یکدیگر تفکیک می شوند.
اول ، اجتماعی شدن اولیه کودک صورت می گیرد. این مبنایی است که مراحل دیگر به آن بستگی دارد. کودک چقدر توانایی درک اصول اساسی ، سنت ها و ویژگی های رفتار در جامعه را دارد ، زندگی اجتماعی بعدی او نیز موفقیت آمیزتر خواهد بود. خانواده در این مرحله مهمترین نقش را دارد.
بستگان نزدیک (به ویژه والدین) بنیان ایده های مربوط به جامعه ، ارزش ها و هنجارهای آن و همچنین نقش های اجتماعی را می گذارند. به عنوان مثال ، اگر والدین از دوران کودکی در مورد هر گروه اجتماعی منفی صحبت کنند ، پس کودک می تواند با اطمینان کامل به حق با او رشد کند. همین امر در مورد هر منطقه دیگری صدق می کند. به همین دلیل است که روند تربیت یکی از مهمترین موارد در زندگی هر فرد است.
سازگاری اجتماعی ثانویه
این اصطلاح به معنای معاشرت اجتماعی است که در خارج از خانه اتفاق می افتد. به محض اینکه کودک قادر به برقراری ارتباط عادی با غریبه ها باشد ، امکان ارزیابی سایر دیدگاه ها را دارد. مدرسه یک نمونه بارز است. قوانین و مقررات جدیدی در اینجا وارد عمل می شود که باید رعایت شود.
عدم رعایت برخی قوانین می تواند تا حد زیادی به روابط اجتماعی کودک آسیب برساند. به عنوان مثال ، دزدکی حرکت ها کمتر دوست پیدا می کنند. اگر کودک به نحوی در کل کلاس شکست بخورد ، ممکن است تحریم اعلام شود. این اشتباهات به شما امکان می دهد نحوه تعامل با دیگران را بهتر درک کنید. علاوه بر این ، کودکان علاوه بر اشتباهات خود ، به دیگران نیز توجه می کنند ، بنابراین بدون آسیب قابل توجهی تجربه کسب می کنند.
انواع دیگر سازگاری های اجتماعی
بعلاوه ، فرایندهای جامعه پذیری بر یکدیگر سوار می شوند. جامعه پذیری اولیه ، به عنوان یک قاعده ، از اولین کسانی است که خود را نشان می دهد. ماهیت آن در این واقعیت است که فرد نقش های اجتماعی آینده را تمرین می کند. به عنوان مثال ، یک دوست پسر و دوست دختر می توانند با هم زندگی کنند ، اما ازدواج نکنند. بنابراین ، آنها نقش های آینده را امتحان می کنند و مهارت های اجتماعی جدید (زندگی مشترک ، روابط طولانی مدت و غیره) را کسب می کنند.
اجتماعی شدن مجدد در سنین بعدی اتفاق می افتد. در این مرحله ، فرد نگرش خود را نسبت به هرگونه مسائل اجتماعی تغییر می دهد ، مهارت های جدیدی کسب می کند و همچنین در معرض ارزش های درونی قرار می گیرد. به عنوان مثال ، شخصی می تواند به برتری یکی از گروه های اجتماعی متقاعد شود ، اما پس از یک حادثه روشن ، دیدگاه خود را تغییر داد. فرآیند اجتماعی سازی یک عمر طول می کشد.
سازگاری اجتماعی گروهی و سازمانی به فرد امکان می دهد تا به تیم ها عادت کند. در عین حال ، این گروه به معنای اقامت ساده در تیم و اجرای قوانین است و گروهی به معنای کسب مهارت های لازم برای کار با پرسنل به منظور دستیابی به اهداف تعیین شده است.
