فرضیه آماری گونه ای از نظم های احتمالی است که از پدیده مورد مطالعه اطاعت می کنند. یک فرضیه آماری ساده مقادیر پارامترهای یک قانون توزیع احتمال واحد یا شکل آن را تعیین می کند. یک فرضیه پیچیده از بسیاری از فرضیه های ساده تشکیل شده است.
مراحل آزمایش فرضیه های آماری
ماهیت آزمون فرضیه های آماری تأیید یا رد فرضیات نظری بر اساس داده های عملی به دست آمده و به حداقل رساندن خطاها و خطاها است. ابتدا موضوع مطالعه در قالب یک فرضیه آماری ارائه شده است. سپس با در نظر گرفتن تجزیه و تحلیل خطاهای احتمالی و پیامدهای آن ، مشخصات آن و فرضیه های آزمایش شده و جایگزین انتخاب می شوند.
منطقه مقادیر قابل قبول ، منطقه بحرانی و همچنین مقدار حیاتی معیار آماری تعیین شده است. مقدار واقعی معیار آماری محاسبه می شود. مقادیر نظری و عملی معیار مقایسه می شود. فرضیه با توجه به نتایج آزمون پذیرفته یا رد می شود.
تجزیه و تحلیل تحقیقات آماری
هنگام آزمایش فرضیه ها بر اساس یکی از معیارها ، دو تصمیم اشتباه ممکن است - خطای نوع اول: رد نادرست فرضیه صفر و پذیرش فرضیه جایگزین. خطای نوع II: پذیرش نادرست فرضیه صفر به جای رد آن. فرمول بندی یک فرضیه جایگزین ممکن است متفاوت باشد. همه اینها بستگی به این دارد که کدام انحراف از ارزش فرضیه مهمتر باشد. اینها می توانند مثبت و منفی یا هر دو باشند.
فرمول ، مرزهای منطقه بحرانی و همچنین دامنه مقادیر مجاز را تعیین می کند. منطقه بحرانی منطقه ای است که پارامترهای مطالعه در آن قرار می گیرند و منجر به انحراف می شوند. احتمال افتادن پارامترهای معیار در این حوزه با سطح معنی داری پذیرفته شده برابر است.
اگر داده های بدست آمده در محدوده مقادیر مجاز قرار بگیرند ، فرضیه مطرح شده با داده های واقعی مغایرت ندارد و رد نمی شود. اگر مقدار محاسبه شده پارامتر در منطقه بحرانی قرار بگیرد ، فرضیه صفر با داده های واقعی مغایرت دارد و در نتیجه رد می شود. این مناطق توسط نقاط بحرانی یا مرزهای منطقه بحرانی از یکدیگر جدا می شوند.
بسته به نحوه تدوین فرضیه جایگزین ، مرز می تواند دو طرفه یا یک طرفه باشد. معیار آماری مشخص می کند که فرضیه تا چه اندازه با داده های واقعی سازگار است ، آیا می توان آن را رها کرد یا باید رد کرد. آزمون فرضیه های آماری تصمیم گیری نهایی در مورد صحت فرض فرضی را امکان پذیر می سازد.
