در سال 1906 ، فرماندار ساراتوف ، پیوتر آرکادیویچ استولیپین ، پیشنهادی از امپراطور برای ریاست وزارت امور داخلی دریافت کرد. استولیپین این پیشنهاد را پذیرفت و به زودی رئیس دولت روسیه شد. نخست وزیر در سیاست داخلی خود توجه ویژه ای به توسعه استانهای شرقی روسیه داشت. در زمان نخست وزیری جدید ، مفهوم "کالسکه استولیپین" بوجود آمد.
واگن آواره
استولیپین اقدامات مختلفی را انجام داد که اسکان دهقانان را از بخش اروپایی این کشور به مناطق خالی از سکنه سیبری و خاور دور تشویق می کند. اسکان مجدد جمعی که توسط دولت برنامه ریزی شده بود بخشی از اصلاحات ارضی استولیپین بود. حدود سه میلیون دهقان خانه های خود را ترک کردند و برای تهیه زمین برای استفاده به شرق رفتند.
در سال 1908 ، معمول ترین واگن های باری برای حمل و نقل بسیاری از مهاجرانی که به سیبری و خاور دور سفر می کردند ، سازگار شد. از آنجا که آغازگر اسکان مجدد جمعی P. A. Stolypin ، این اتومبیل های بهبود یافته "Stolypin" نامیده می شوند. تولید انبوه خودروهای نوع "Stolypin" در سال 1910 صورت گرفت.
چنین خودرویی البته فرصتی برای سفر راحت فراهم نمی کرد ، اما می توانست مهاجران را با دارایی ساده آنها در خود جای دهد. در قسمت عقب واگن های باری ، محفظه های ویژه ای مجهز شده بود که می توان از طریق آن دام و ادوات کشاورزی را حمل کرد. امکانات رفاهی کمی وجود داشت ، اما دهقانان که به زندگی در شرایط سخت عادت کرده بودند ، حرکت در "واگن استولیپین" را چیز وحشتناکی نمی دانستند. علاوه بر این ، سفر به محل زندگی جدید رایگان بود.
وقتی موج مهاجران کمرنگ شد ، "واگن های استولیپین" به طور گسترده ای برای حمل و نقل زندانیان - کسانی که تحت تحقیق و زندانی بودند استفاده می شود.
تاریخچه بیشتر "کالسکه استولیپین"
پس از استقرار قدرت شوروی ، نام "کالسکه استولیپین" به یک نام خانوادگی تبدیل شد. افراد سرکوب شده به طور دسته جمعی در واگن هایی با طراحی مشابه حمل می شدند. ویژگی های این گونه اتومبیل ها و تمام "جذابیت های" حمل زندانیان با رنگ توسط الكساندر سولژنیتسین در یكی از رمان های خود ، مجمع الجزایر گولاگ توصیف شده است.
نسخه بعدی کالسکه Stolypin از نظر اندازه به کالسکه معمولی شباهت داشت. فقط داخل آن توسط پارتیشن های خاصی به سلولهای محفظه ای تقسیم می شد که یک قسمت آن با میله بسته شده بود.
سلول ها در یک طرف ماشین قرار داشتند ، قسمت دیگر توسط یک راهرو اشغال شده بود ، جایی که هر از چندگاهی کاروان به اطراف می رفت و رفتار زندانیان را رصد می کرد.
"واگن" های مدرن - واگن هایی برای حمل زندانیان - از نظر ظاهری تقریباً با واگن های پستی یا چمدان فرقی ندارند. تنها تفاوت در این است که ساختار داخلی محل برای اهداف خاص سازگار است. طراحی وسیله نقلیه ای که برای حمل و نقل زندانیان در نظر گرفته شده است ، حداقل راحتی را برای زندانیان و پرسنل همراه و همچنین محافظت قابل اطمینان در برابر فرارها را فراهم می کند.
