معلوم شد بزرگترین تانک ساخته شده در جهان تانک لبدنکو است که با نام "تانک تزار" یا "خفاش" نیز شناخته می شود. تزار نیکلاس دوم مدل چوبی اصلی تانک را با گیاه بهاره دوست داشت. به همین دلیل این شخص بود که شخصاً تصمیم گرفت اسپانسر ایجاد چنین پروژه جاه طلبانه ای شود. نمونه اولیه آن تا سال 1915 آماده شد.
قرار بود چرخ های بزرگ 9 متری جلو ، همانطور که سازندگان تصور می کردند ، توانایی عالی در مسابقات کشوری را برای او فراهم کنند. اما معلوم شد که غلتک های قابل هدایت عقب 1 و 5 متری "پاشنه آشیل" هستند که به کل پروژه پایان می دهند.
طرح
وزن تخمینی مخزن 40 تن است. وزن واقعی 60 تن است. قطر چرخ های جلو 9 متر است. حداکثر سرعت تخمینی 17 کیلومتر در ساعت است. ذخیره نیرو 60 کیلومتر است. ابعاد 17 ، 8x12x9 متر. رزرواسیون: پیشانی و کناره های 10 میلی متر ، سقف 8 میلی متر ، بدنه ، برجک و پایین. تسلیحات: 2 قبضه اسلحه کالیبر 76 ، 2 میلیمتر با 120 فشنگ و 8 تا 10 قبضه مسلسل "ماکسیم" با 8-10 هزار گلوله مهمات. این اسلحه بر روی اسلحه های جانبی قرار داشت که از سطح چرخ ها بیرون زده بودند. با این حال ، تانک نمونه اولیه فاقد تسلیحات توپ بود. همچنین امکان قرار دادن مسلسل اضافی در زیر دستگاه مرگ وجود نداشت. مخزن با چرخاندن چرخ های عقب کنترل می شد. مبلغ اختصاص یافته برای اجرای پروژه 210 هزار روبل است.
نیروگاه بزرگترین مخزن در جهان متشکل از دو موتور مایباخ بود که از کشتی هوایی سقوط کرده آلمان ساخته شده بودند. کل قدرت آنها 250 اسب بخار بود. در آن روزها 250 اسب بخار قدرت بی سابقه ای برای یک وسیله نقلیه زمینی بود.
پس از اتمام این پروژه ، مهندسان مبتنی بر موتورهای مایباخ نیروگاه جدید AMBS-1 ایجاد کردند که در سال 1923 تزریق مستقیم سوخت به سیلندرها انجام شد. در طول آزمایش ها ، موتور فقط 2 دقیقه کار کرد.
ساخت و آزمایش
با توجه به اندازه بی سابقه مخزن ، تصمیم گرفته شد که آن را مستقیماً در محل آزمایش - 60 کیلومتری مسکو در جنگل دیمیتروف مونتاژ کنید. تاریخ آزمون تابستان سال 1915 تعیین شده است. از وزن تخمین زده شده مخزن به دلیل کمبود فولاد با ضخامت مورد نیاز 1.5 برابر شد.
در حین حرکت از طریق جنگل ، تانک توانست قابلیت عبور خود را تأیید کند - مانند راه کبریت درختان را شکست. اما در همان زمان او نتوانست حتی بر یک خندق کوچک غلبه کند. چرخ های جلو به راحتی از روی او می پریدند و چرخ های عقب گیر می کردند. قدرت موتور کافی نبود که مخزن به تنهایی از مانع خارج شود. و هنوز تراکتورها یا جرثقیل های لازم اختراع نشده بودند.
در نتیجه ، مخزن لبدنکو 2 سال دیگر تحت مراقبت باقی مانده بود. پس از آن ، در سال 1917 ، به دلیل جنگ داخلی در روسیه ، وی فراموش شد. و در سال 1923 ، دولت اتحاد جماهیر شوروی تصمیم گرفت آن را برای قراضه جدا کند.
آزمایش های بعدی یک اشکال دیگر را نشان داد - هنگامی که یک گلوله با انفجار زیاد به چرخ های جلو بزرگ منجمد برخورد کرد ، تانک توانایی حرکت خود را از دست داد. و اگر پوسته مستقیماً به محور چرخهای جلو برخورد کند ، ماشین مانند خانه ای از کارت ها تا می خورد.
کارهای طراحی بیشتری روی مخزن انجام نشد و سازه سنگین هفت سال دیگر در جنگل ایستاد و در آنجا آزمایش شد. در سال 1923 ، دولت اتحاد جماهیر شوروی ماشین را از نظر قراضه برچید.
علاوه بر این ، اندازه بسیار بزرگ تانک آن را به یک هدف ایده آل برای دشمن تبدیل کرده است. دلتنگ کردنش سخت بود. علاوه بر این ، با جرم بسیار زیاد خودرو و موتورهای کم توان ، قدرت مانور فوق العاده کمی داشت. تحویل چنین وسیله نقلیه بزرگی به طور مستقیم به میدان جنگ نیز کار بسیار دشواری بود. اطمینان از رازداری این کار طاقت فرسا به نظر می رسید.
