محاصره لنینگراد (سن پترزبورگ فعلی) از 8 ژانویه 1941 تا 27 ژانویه 1944 ادامه داشت. تنها راه برای کمک به "سرزمین اصلی" دریاچه لادوگا بود که به روی هواپیما ، توپخانه و ناوگان دشمن باز بود. کمبود غذا ، شرایط سخت آب و هوایی ، مشکلات سیستم های گرمایشی و حمل و نقل این 872 روز را برای ساکنان شهر جهنم کرده است.
دستورالعمل ها
مرحله 1
پس از حمله آلمان به اتحاد جماهیر شوروی در 22 ژوئن 1941 ، نیروهای دشمن بلافاصله به لنینگراد نقل مکان کردند. با پایان تابستان و آغاز پاییز 1941 ، تمام مسیرهای حمل و نقل با سایر اتحاد جماهیر شوروی قطع شد. در 4 سپتامبر ، بمباران روزانه شهر آغاز شد. در 8 سپتامبر ، سربازان گروه "شمال" منبع Neva را گرفتند. این روز آغاز محاصره در نظر گرفته شده است. به لطف "اراده آهنین ژوکوف" (به گفته مورخ G. Salisbury) ، نیروهای دشمن در 4-7 کیلومتری شهر متوقف شدند.
گام 2
هیتلر متقاعد شده بود که باید لنینگراد را از روی زمین پاک کرد. او دستور داد تا شهر را در یک حلقه محکم محاصره کنند و دائماً گلوله باران و بمب گذاری کنند. در همان زمان ، قرار نبود حتی یک سرباز آلمانی وارد خاک لنینگراد در محاصره شود. در اکتبر-نوامبر 1941 ، چندین هزار بمب آتش زا بر روی شهر ریخته شد. بیشتر آنها به انبارهای مواد غذایی می روند. هزاران تن غذا سوزانده شد.
مرحله 3
در ژانویه 1941 ، تقریباً 3 میلیون نفر در لنینگراد زندگی می کردند. در آغاز جنگ ، حداقل 300 هزار پناهنده از جمهوری ها و مناطق دیگر اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی وارد این شهر شدند. در 15 سپتامبر ، هنجارهای مربوط به صدور غذا در کارت های سهمیه غذایی به طور قابل توجهی کاهش یافت. در نوامبر 1941 ، قحطی آغاز شد. مردم در اثر کار و خیابان های شهر شروع به غش می کردند و از خستگی جسمی می مردند. تنها در مارس 1942 چند صد نفر به جرم آدم خواری محکوم شدند.
مرحله 4
غذا از طریق هوا و در امتداد دریاچه لادوگا به شهر تحویل داده می شد. با این حال ، برای چندین ماه از سال ، مسیر دوم مسدود شده بود: در پاییز ، به طوری که یخ به اندازه کافی قوی بود و نمی توانست ماشین ها را تحمل کند و در بهار ، تا زمانی که یخ ذوب شود. دریاچه لادوگا به طور مداوم توسط نیروهای آلمانی بمباران می شد.
مرحله 5
در سال 1941 ، رزمندگان خط مقدم روزانه 500 گرم نان دریافت می کردند ، جمعیت توانمندی که برای خیرخواهی لنینگراد کار می کردند - 250 گرم ، سرباز (نه از خط مقدم) ، کودکان ، افراد مسن و کارمندان - 125 گرم هر یک. به غیر از نان ، عملاً چیزی به آنها داده نمی شد.
مرحله 6
فقط بخشی از شبکه آبرسانی در شهر کار می کرد و این عمدتا به دلیل آبگرمکن های خیابانی بود. این امر به ویژه برای مردم در زمستان 1941-1942 دشوار بود. در ماه دسامبر ، بیش از 52 هزار نفر در ژانویه-فوریه - تقریبا 200 هزار نفر - جان خود را از دست دادند. مردم نه تنها از گرسنگی ، بلکه از سرما نیز مردند. لوله کشی ، گرمایش و فاضلاب قطع شد. از اکتبر 1941 ، میانگین دمای روزانه 0 درجه است. در ماه مه 1942 چندین بار دما به زیر صفر کاهش یافت. زمستان اقلیمی 178 روز ، یعنی تقریبا 6 ماه طول کشید.
مرحله 7
در آغاز جنگ ، 85 یتیم خانه در لنینگراد افتتاح شد. هر ماه ، به هر یک از 30 هزار کودک 15 تخم مرغ ، 1 کیلوگرم چربی ، 1.5 کیلوگرم گوشت و همان مقدار شکر ، 2 ، 2 کیلوگرم غلات ، 9 کیلوگرم نان ، یک پوند آرد ، 200 گرم خشک اختصاص داده شد. میوه ، 10 گرم چای و 30 گرم قهوه … رهبری شهر از گرسنگی رنج نبردند. در غذاخوری اسمولنی ، مقامات می توانستند از خاویار ، کیک ، سبزیجات و میوه استفاده کنند. در آسایشگاه های مهمانی هر روز به من ژامبون ، گوشت بره ، پنیر ، گل سرخ و پای می دادند.
مرحله 8
نقطه عطف در وضعیت غذا فقط در پایان سال 1942 رخ داد. در صنایع نان ، گوشت و لبنیات ، از جایگزین های غذایی استفاده می شود: سلولز برای نان ، آرد سویا ، آلبومین ، پلاسمای خون حیوانات برای گوشت. تهیه مخمر تغذیه ای از چوب آغاز شد و ویتامین C از تزریق سوزن های مخروطی به دست آمد.
مرحله 9
از آغاز سال 1943 ، لنینگراد به تدریج تقویت شد. خدمات عمومی کار خود را از سر گرفتند. جمع آوری مخفیانه نیروهای شوروی در اطراف شهر انجام شد.از شدت گلوله باران دشمن کاسته شد.
مرحله 10
در سال 1943 عملیات ایسکرا انجام شد که در نتیجه آن بخشی از ارتش دشمن از نیروهای اصلی قطع شد. شلیسرلبورگ و ساحل جنوبی دریاچه لادوگا آزاد شدند. "جاده پیروزی" در ساحل ظاهر شد: بزرگراه و راه آهن. تا سال 1943 ، این شهر حدود 800 هزار سکنه داشت.
مرحله 11
در سال 1944 ، عملیات ژانویه تندر و عملیات تهاجمی نوگورود - لوگا انجام شد که آزادسازی کامل لنینگراد را امکان پذیر کرد. در تاریخ 27 ژانویه ساعت 20:00 به احترام رفع حصر ، آتش بازی در این شهر اتفاق افتاد. از 324 توپ توپ 24 گلوله شلیک شد. در طول محاصره ، تعداد بیشتری از افراد در لنینگراد نسبت به ارتش ایالات متحده و انگلیس در طول جنگ جهانی دوم کشته شدند.
