گاهی اوقات ، با دیدن هواپیمای در حال پرواز به آسمان ، می توانید دنباله ای ابری طولانی را ببینید که در پشت ماشین پرنده کشیده شده است. این دنباله دنباله تراکم نامیده می شود و متشکل از مه است که در برابر آسمان آبی به رنگ سفید ظاهر می شود.
به دنباله ای که هواپیمای پرنده از آن می گذرد ، دنباله تراکم گفته می شود. این نام از مبدأ ردیابی ناشی می شود که متشکل از رطوبت متراکم است که هنگام ورود بخار آب حاصل از اگزوز موتور به جو ایجاد می شود. بنابراین ، نوار دنباله ای از یک نقطه در آسمان چیزی بیش از مه نیست ، اما دلیل این مه چیست؟ در حین کار ، موتور گازهای خروجی را که در طی احتراق سوخت تشکیل می شوند ، به بیرون پرتاب می کند. این گازها ترکیبی از آب و دی اکسید کربن هستند. آب به عنوان بخار در اگزوز قرار دارد و بنابراین دمای بالایی دارد. دمای هوای محیط در ارتفاعات بسیار کم است ، بنابراین بخار آب به سرعت خنک شده و به زودی متراکم می شود و به فاز مه می رود. رطوبت نسبی آن حداقل است ، ردیابی خیلی سریع از بین می رود و برای چشم نامرئی می ماند. اگر رطوبت هوا زیاد باشد ، نوار برای مدت طولانی باقی می ماند. علاوه بر این ، اگر هوا از رطوبت اشباع شده باشد ، آب متراکم شده از گازهای خروجی نه تنها از بین نمی رود ، بلکه حجم آن نیز افزایش می یابد و در نهایت به بخشی از ابرهای سیروس تبدیل می شود. ابرهای سیروس گرما را در این سیاره به دام می اندازند ، بنابراین سهم اضافی آنها در افزایش آنها می تواند به تسریع در گرم شدن کره زمین کمک کند. و اگر سرعت ساخت هواپیما در زمین و تعداد پروازهای روزانه را در نظر بگیریم ، می توان تصور کرد که این سهم چقدر بزرگ است. با اجباری شدن خلبانان برای حرکت در ارتفاعات کمتر یا جلوگیری از مکانهایی با رطوبت نسبی بالا ، می توان از تأثیر گسترده در آب و هوا جلوگیری کرد ، اما این امر منجر به کاهش سرعت پرواز می شود و بر این اساس ، تعداد آنها را نیز افزایش می دهد منجر به افزایش انتشار دی اکسید کربن در جو خواهد شد. بنابراین ، مشکل اثر مضر این پدیده جوی بر آب و هوا حل نشده باقی مانده است.
