یک انسان مدرن در زندگی روزمره از تمام مزایای راه رفتن قائم استفاده می کند ، بدون اینکه به این ویژگی ذاتی نمایندگان گونه های بیولوژیکی خود فکر کند. اما به لطف آزاد شدن اندام های جلویی و صاف شدن بدن بود که مردم در یک زمان توانستند یاد بگیرند که چگونه اقدامات زایمان کاملاً پیچیده ای را انجام دهند ، بدون آن ایجاد تمام ثروت های تمدن غیرممکن است.
چندین فرضیه مستقل در مورد زمان و چگونگی قائم شدن فرد وجود دارد. یکی از آنها به اصطلاح خنک کننده میوسن مرتبط است. فرض بر این است که در اواخر میوسن ، آب و هوای سخت و با درجه حرارت پایین بر روی زمین ایجاد شده است. مناطق جنگل های گرمسیری ، جایی که اجداد انسان های مدرن ، که به سبک زندگی درختکاری در آن زندگی می کردند ، زندگی می کردند ، به شدت کاهش یافته است.
طرفداران این فرضیه معتقدند که نخستیان در حقیقت فقط یک فرصت برای زنده ماندن دارند - پایین آمدن از میان درختان و سازگار شدن با شرایط دشوار وجود زمینی. چنین تغییری مستقیماً به تغییر در ساختار بدن نخستی ها و ماهیت حرکت آنها کمک می کند. به تدریج ، نیاکان انسان یاد گرفتند که مانند میمون ها هنگام راه رفتن ، بدون تکیه بر اندامهای جلویی ، روی سطح زمین روی پاهای مستقیم حرکت کنند.
تا پیش از این ، مفهوم کار در مورد ظهور حرکت دو پا گسترده است ، نویسنده آن یکی از بنیانگذاران مارکسیسم بود ، فردریش انگلس. وی زایمان را عامل تعیین کننده در تبدیل میمون بزرگ به انسان دانست. صاف كردن بدن و ظاهر راه رفتن كه مشخصه حیوانات نبود ، توسط انگلس با نیاز به آزاد كردن دستها برای انجام عمل های زایمانی توضیح داده شد.
در واقع ، در برخی از زمان ها ، نیاکان انسان نیاز به انجام حرکات بسیار پیچیده داشتند ، به عنوان مثال ، برای حمل اشیا various مختلف ، تهیه غذا یا ساخت ابزارهای بدوی. به تدریج دست تخصص خاص خود را پیدا کرد و بدن انسان صاف شد. همزمان با رشد دست ، مغز افراد بدوی نیز بهبود یافت ، تفکر رشد کرد و گفتار شکل گرفت.
هنگام حرکت ، انسان باستان فقط به پاهای خود اعتماد کرد ، در حالی که دستانش آزاد بود. این "بهبود بیولوژیکی" به افراد باستان این امکان را داد تا جهشی عظیم در توسعه داشته و برای همیشه از دنیای حیوانات جدا شوند. با ساده سازی آرا انگلس ، می توان گفت که قدم زدن قائم به منظور آزاد کردن دست برای کارهایی که جامعه بدون آنها وجود ندارد ، لازم بود.
با این حال ، این نظریه که در نگاه اول منطقی است ، با این واقعیت که راه رفتن قائم ، همانطور که دانشمندان مدرن آنرا تاسیس کرده اند ، مدتها قبل از لحظه ای که فرد یاد گرفت ساخت اولیه ترین ابزار کار را ایجاد کند ، توسط منتقدان رد می شود. به نظر می رسد این دیدگاه صحیح است ، بر این اساس انتقال اجداد انسان باستان به حالت ایستاده به دلیل بسیاری از عوامل بیولوژیکی و اجتماعی به هم پیوسته است که هر یک از آنها را نمی توان جدا از روند کلی تکامل نژاد بشر دانست.
