در فیلم های مربوط به زمان های قدیم یا موزه های مردم نگاری ، هنوز می توانید جعبه های کاملاً حجیم با درپوش بسته و صندوقچه ها را ببینید. هنگام توصیف زندگی مردم یا املاک و مستغلات روسیه ، آنها اغلب در ادبیات کلاسیک ذکر می شوند. صندوقچه ها انبار ثروت خانواده بود.
انواع سینه ها
در کلبه های دهقانان روسی ، تمام وسایل یک میز ، نیمکت های کنار دیوارها بود که آنها روزها روی آن می نشستند و شب می خوابیدند. اما تزئین هر کلبه ، و همچنین نشانه ای از ثروت و رفاه خانواده ، صندوقچه ها بود. بسته به اندازه ، آنها می توانند اهداف مختلف عملکردی داشته باشند و متفاوت به نظر برسند ، و متفاوت نامیده شوند ، اما ویژگی های طراحی آنها مشترک هستند - یک جعبه چوبی با یک درب قابل قفل.
در صندوقچه های بزرگ - صندوقچه هایی که در اتاق های خدمات و انبارها قرار داده می شدند ، آنها محصولاتی را ذخیره می کردند که به دلیل رطوبت نمی توانستند در زیر زمین نگهداری شوند ، به عنوان مثال چای شل و گیاهی ، و همچنین منابع خوراک دام. اموال با ارزش در صندوقچه هایی نگهداری می شد که در مناطق جنوبی روسیه مخفیگاه نامیده می شدند. صندوقچه های کوچکتری که از یک تنه کامل درخت خارج شده اند ، برای ذخیره چیزهای خاص و با ارزش کار می کردند و کوبلو نامیده می شدند. صندوقچه های کوچک که با چرم پوشانده شده و با آهن بسته شده بود ، شکاتولا نامیده می شدند ؛ ظروف شیشه ای گران قیمت در آنها بسته بندی شده بود. صندوق های سر نیز با شکلی کمی مقعر وجود داشت که در آن پول حمل می شد و در آن می شد بدون ترس از اینکه یک سارق مزخرف بی سر و صدا ثروت را از زیر بالش بکشد ، روی آنها بخوابد.
هدف عملکردی قفسه سینه
صندوقچه ای معمولی به عنوان کمد لباس و تختخواب خدمت می کرد ؛ می توان آن را در راهرو یا اتاق فوقانی قرار داد. آنها از نسلی به نسل دیگر منتقل شده اند. آنها لباس های جشن ، پیراهن های نازک ، سفره و پارچه را در آنها قرار دادند ، به خصوص روسری های زیبا و هدیه های عزیز قلب را نگه داشتند. صندوقچه ها اغلب - در روزهای تعطیلات ملی و کلیسا ، و همچنین در روزهای گرم تابستان - باز نمی شدند تا لباس ها را مرتب و خشک کنند ، آنها را با گیاهان معطر و افسنطین - از پروانه ها بگذارند.
در منازل منزل ، جایی که تختخواب برای صاحبان آن وجود داشت ، صندوقچه هایی را که در راهروها یا اتاق های حیاط قرار داده شده بود ، به عنوان مکان خواب استفاده می کردند ، روی آنها پتو گذاشته و با بالش های چند رنگ تزئین می کردند. اما بسیاری از صندوقچه ها به خودی خود تزئینی بودند. نه تنها نجارها در ساخت آنها کار می کردند ، بلکه آهنگرها ، دسته های جعل ، لولا و قفل هایی که آنها را با آهن می بستند. صندوقچه هایی که در نیژنی تاگیل ساخته شده اند بسیار مورد استقبال قرار گرفتند - هنرمندان محلی نقاشی های کاملی را بر روی درب و دیوارهای خود نقاشی کردند. چنین صندوقی در گوشه قرمز رنگ زیر نمادها قرار داده شده و فقط آثار خانوادگی مخصوصاً با ارزش در آن نگهداری می شده است. اعتقاد بر این بود که در روزهای شروتید نباید صندوقچه هایی با ثروت خانوادگی باز کرد ، تا شانس و سعادت از آنها تبخیر نشود. به همین دلیل ، برای از دست دادن سعادت و ثروت خود ، صندوقچه های خانواده را به کسی نمی دادند یا به کسی تحویل نمی دادند.
