مردم عاشق شعر ، نثر ، فیلم ، موسیقی هستند. به نظر مردم می رسد که فقط کسانی که مورد علاقه قرار می گیرند می توانند خوشبخت باشند. دانشمندان به دور از عاشقانه معتقدند که عشق یک واکنش شیمیایی پیچیده است که در داخل بدن انسان اتفاق می افتد. هدف از این واکنش ترویج تولید مثل است.
دکتر هلنا فیشر ، یک انسان شناس ارجمند آمریکایی ، سی سال است که روی مسائل عاشقانه کار می کند. بر اساس نتایج تحقیق ، دکتر فیشر آثار علمی خود را منتشر می کند. یکی از این آثار ماهیت عشق را توصیف می کند. به گفته این دانشمند ، عشق یک واکنش شیمیایی است که در مراحل تکامل خود سه مرحله را پشت سر می گذارد: تشنگی ، جذب و دلبستگی.
تشنگی
همه چیز با تشنگی شروع می شود ، یا بهتر بگوییم ، با این واقعیت که فرد در مسیر خود با یک فرد جذاب از جنس مخالف ملاقات می کند. یک واکنش در مغز ایجاد می شود و یک هورمون سرگرمی خاص ، فنیل اتیل آمین ترشح می شود. درصورتی که احساس شما پاسخی پیدا کند ، حتی یک هورمون قویتر جایگزین آن می شود: دوپامین منبع رویاها ، سرخوشی و اقدامات دیوانه کننده است.
تحت تأثیر دوپامین ، یک فرد انرژی زیادی را تجربه می کند. این هورمون هیجان زده می شود ، باعث می شود احساسات بسیار قوی و طاقت فرسایی را تجربه کنید. از نظر قدرت ، دوپامین را می توان با یک داروی سخت مقایسه کرد. مردم یک شوک بزرگ را تجربه می کنند ، که گاهی اوقات بقیه زندگی آنها را تحت تأثیر قرار می دهد. دوپامین به ویژه در مورد عشق غیرقابل جبران خطرناک است.
جذابیت
انتقال از عشق رمانتیک به صمیمیت جسمی با ترشح هورمون دیگری به نام اکسی توسین مشخص می شود. تحت تأثیر اکسی توسین ، فرد احساسات بسیار شدیدی را تجربه می کند. لمس بدن یکی از عزیزان عاشق را دیوانه می کند ، باعث می شود همه چیز را فراموش کند.
تولید اکسی توسین به تدریج افزایش می یابد. علاوه بر این هورمون ، بدن شروع به تولید اندورفین می کند - قوی ترین مسکن درد ، که اثر آن را می توان با اثر مورفین مقایسه کرد. یک فرد در کنار فرد مورد علاقه خود آرامش را تجربه می کند. از نظر روانشناسی ، دوره ترشح اندورفین اوج عشق انسان است.
کاربرد
برای اینکه سطح اندورفین در خون کاهش پیدا نکند ، بدن از مولکول "PEA" استفاده می کند. عملکرد این مولکول در نیاز به دیدن ، شنیدن یک شریک ، لمس او آشکار می شود. در این دوره ، عاشقان به معنای واقعی کلمه نمی توانند از یکدیگر دور شوند و جدایی اجباری را بسیار سخت انجام می دهند.
این مولکول برای مدت طولانی - طی 2 - 4 سال کار نمی کند. در پایان این دوره ، تولید اندورفین متوقف می شود و عشق از بین می رود. تولد کودک این روند را به 7-10 سال افزایش می دهد. طبیعتاً چنین مهلتی برای عشق بشر تعیین شده است. متأسفانه در این مرحله بیشتر خانواده ها طلاق می گیرند.
اگر عشق فقط یک واکنش شیمیایی بود ، پس حتی یک زن و شوهر نیز از مرز هفت سال رابطه خود عبور نمی کردند. افرادی که معنویت را وارد روابط خود می کنند شانس بالایی برای رسیدن به مرحله عشق بالغ دارند. احساساتی مانند نزدیکی به علایق ، درک متقابل ، آمادگی برای از خودگذشتگی را نمی توان با ترشح مواد در بدن توضیح داد. ظاهراً ، عشق فقط فیزیولوژی نیست و هدف از این احساس فراتر از ضرورت فرزندآوری است. عشق به شخص داده می شود تا او خود را پاک کند ، بهتر شود ، مهربان تر شود ، یاد بگیرد نه تنها برای خودش بلکه برای دیگران نیز زندگی کند.
