پست مدرنیسم گرایشی در فلسفه و هنر نیمه دوم قرن بیستم است. ویژگی پست مدرن بودن در مقایسه با مراحل و پدیده های پیش از آن در زندگی ذهنی و فرهنگی جامعه ، غیرمعمول بودن آن است.
جالب است که پست مدرنیسم خود را به عنوان فاصله گرفتن از هر دو سنت کلاسیک و غیر کلاسیک قرار می دهد ، بلکه پسامدرن یا پست غیر کلاسیک است.
از تاریخچه این اصطلاح
اعتقاد بر این است که ظهور پست مدرنیسم در دهه 60 و 70 قرن بیستم اتفاق افتاده است. این یک واکنش منطقی در برابر بحران ایده های دوران مدرن است. انگیزه همچنین به اصطلاح "مرگ" ابر بنیادها فراهم شد: خدا (نیچه) ، نویسنده (بارت) ، انسان (انسان دوستی).
همین اصطلاح برای اولین بار در دوران جنگ جهانی اول در کار R. Panvits ، 1917 ، با عنوان "بحران فرهنگ اروپا" استفاده شد. بعداً ، در سال 1934 ، این اصطلاح توسط منتقد ادبی F. de Onis در کار خود در مورد گلچین شعر اسپانیا و آمریکای لاتین مورد استفاده قرار گرفت. اونیس این اصطلاح را در متن پاسخ به اصول مدرنیسم به کار برد. با این حال ، آنها موفق شدند حتی به عنوان سمبلی از پایان سلطه غرب در دین و فرهنگ ، مفهومی فرهنگی عمومی به دست دهند (آرنولد توینبی "درک تاریخ").
بنابراین ، پست مدرنیسم در تقابل با مدرنیسم ظاهر شد ، فقط برای نمایندگان منتخب جامعه قابل دسترسی و درک است. به زبان ساده ، قرار دادن همه چیز به شکل بدنام و بازیگوش ، پست مدرنیسم به تساوی اختلافات بین توده و نخبگان دست می یابد ، یعنی نخبگان را به توده ها می اندازد.
پست مدرنیسم فلسفی
پست مدرنیسم در فلسفه با گرانش آشکاری نه به جنبه علمی بلکه به سمت هنر مشخص می شود. مفهوم فلسفی نه تنها نسبت به هر چیز علمی شروع به اشغال موقعیت های حاشیه ای می کند ، بلکه هرج و مرج کلی مفهومی را نشان می دهد.
"فلسفه تجدید شده" با انکار کامل آن دلسرد کننده است. طبق فلسفه پست مدرنیسم ، ایده عینیت و قابلیت اطمینان پوچ است. به همین دلیل است که پست مدرنیسم به عنوان یک گفتمان حاشیه ای و غیر منطقی درک می شود ، به عنوان یک قاعده ، هیچ چیز پشت آن نمی ایستد.
از نظر بودریار ، زیبایی شناسی کلاسیک بر مبانی اساسی مانند: آموزش ، اصالت و قابلیت اطمینان مسلم و همچنین تعالی و نظام ارزشی مستقر استوار بود. موضوع یکسان با خالق است ، او منبع تخیل و "تجسم" ایده است. ماهیت پست مدرنیسم در زیبایی شناسی شبیه سازی است ("نسخه ای که در واقعیت نسخه اصلی ندارد"). ویژگی آن مصنوعی و سطحی بودن ، ضد سلسله مراتب و فقدان هرگونه پیامد عمیق است.
پست مدرنیسم در هنر
در مورد هنر دوگانگی خاصی وجود دارد. از یک سو ، سنتهای هنری از دست رفته است ، که هرگونه تداوم را از بین می برد. از طرف دیگر ، یک رابطه واقعی با مد ، فرهنگ فیلم و گرافیک تجاری وجود دارد. تنها ارزش غیرقابل انکار ، آزادی مطلق و نامحدود هنرمند را تأیید می کند.
