از زمان های بسیار قدیم ، مردم سعی کرده اند دانش خود را برای فرزندان خود حفظ کنند. بنابراین نامه اختراع شد. اولین لوازم میله های نوک تیز مثلثی ساخته شده از لوح های چوبی ، استخوانی یا برنزی و سفالی خام بود. این تخته ها سوزانده شده و در نتیجه به آنها قدرت می دهد. به سوابق موجود در آنها معمولاً میخی می گویند. اکنون آنها نمایشگاه هایی در موزه های تاریخی هستند.
ابزار نوشتن اول
تمدن مصر باستان با پیشرفت خود تا به امروز بسیاری را شگفت زده کرده است. علاوه بر اهرام و کشاورزی پیشرفته ، نوشتن نیز در اینجا به سطح بالایی رسید. ساکنان این کشور از برسهای نازک ساخته شده از نی استفاده می کردند و آنها روی طومارهای پاپیروس می نوشتند. هر كاتب همیشه جعبه مداد شخصی خود را با چندین چوب و فنجان آب و رنگ داشت.
در روم باستان ، شهروندان از کدها - کتاب های مومی استفاده می کردند. آنها با کمک میله های فلزی تیز - قلم بر روی آنها نوشتند. وقتی دیگر نیازی به ضبط نبود ، پاک شد و موم تعویض شد.
آنگلوساکسون ها مخترع پارچ هستند. از او بود که کتابهای دست نویس ساخته شد. آنها نمونه اولیه محصولات چاپی مدرن شدند. اما نوشتن روی کاغذ با قلم بسیار دشوار بود ، بنابراین یک اختراع جدید - یک پر پرنده مخصوص تراشیده شده - اختراع شد.
آنها آنها را به طور معمول از غازها می گرفتند. این امر به این دلیل است که پرهای این پرنده دارای دیواره های ضخیم تری هستند که باعث افزایش عمر پر می شود. آنها همچنین بزرگتر هستند ، به این معنی که نگه داشتن و کار با آنها راحت تر است. بعداً ظروف کامپوزیتی نوشتاری ظاهر شدند که عناصر آن پر هر پرنده نادر ، فاصله دهنده - نگهدارنده و انتهای نوشتار بود. این ابزارها را می توان مولد قلم های آبنما دانست. آنها تا قرن هجدهم با آنها می نوشتند.
نوک های فلزی و خودکارهای توپی
با گذشت زمان ، زمانی که مردم یاد گرفتند کاملاً ماهرانه از فلز استفاده کنند ، پرهای فولادی ایجاد می شوند. برای اولین بار ظاهر آنها در آلمان در سال 1748 ثبت شد. با این حال ، نوشتن با آنها ناخوشایند بود ، زیرا جوهر را پاشیدند ، و این باعث می شود متن قابل خواندن نباشد.
در سال 1792 ، D. Perry انگلیسی با استفاده از یک شکاف طولی در نوک انگشت این مشکل را حل کرد. او جوهر را درون خود نگه داشت و به آنها اجازه پاشیدن در جهات مختلف را نداد. این کیفیت نوشتن را بهبود بخشید. در آغاز قرن نوزدهم میلادی ، نوک های فولادی به مقدار زیاد تولید می شوند. با گذشت زمان ، آنها جای پرندگان معمول را گرفتند و تا دهه 1950 قرن گذشته وجود داشتند.
در اواسط قرن 20 ، یک قلم توپ اختراع شد. در ابتدا ، عمدتا توسط ارتش استفاده می شد ، اما با گذشت زمان محبوبیت زیادی پیدا کردند. در دهه 1960 ژاپنی ها قلم نوک نمدی را اختراع کردند. این یک میله متخلخل داشت که با مایع مبتنی بر الکل یا نیترو آغشته شده بود. بعداً این قلم ها به قلم های نوک نمادی معروف شدند.
