کلمه "plebeian" حاوی مقدار زیادی انزجار است. بنابراین مرسوم است - بویژه در یک محیط اشرافی - بومی طبقات پایین ، عادی ، کسی که اصالت "اصیل" و عنوان اصیل ندارد.
در دنیای مدرن ، تقسیم افراد به طبقات بسته به منشا آنها دیگر معنای قبلی آنها در قرن نوزدهم نیست. در گفتار محاوره ای مدرن ، کلمه "plebeian" اغلب نشان دهنده یک فرد نادان و بی ادب است ، زیرا این خصوصیاتی است که اشراف به طور معمول به عوام نسبت می دهند.
اما معنای اصلی کلمه "plebeian" هنوز هم با تقسیم افراد بسته به اصل آنها مرتبط است.
پلبیان روم باستان
در طول تاریخ خود ، امپراتوری روم "در وسعت" رشد کرد ، و با فتوحات ، قلمرو و جمعیت خود را دوباره پر کرد. البته ، هیچ کس تاکنون با ساکنان بومی امپراتوری و جمعیتی که از سرزمین های فتح شده برابری می کنند ، قرار نگرفته است. بر این اساس ، جمعیت رم به پاتریسیان و پلبی تقسیم شد.
بلافاصله کلمه "patrician" به عنوان اشرافی بدل نشد ، در ابتدا کل مردم رم را چنین می نامیدند - دقیق تر ، تمام کسانی که از خانواده های اولیه رومی بودند. حتی کلمه "patrician" خود به معنای "از فرزندان پدران" است.
جمعیت بیگانگان را plebs می نامیدند. این نام از کلمه لاتین plere آمده است ، که به معنی "پر کردن" است - از این گذشته ، این افراد "خود را پر از" رم کرده اند ، احتمالاً برای خوشحالی مردم بومی که آنها را تحقیر می کردند. نمایندگان پلبس را پلبیان می نامیدند.
موقعیت پلبی ها
نباید فکر کرد که مرز بین افراد و افراد طاغوتی بر اساس اصل ثروت و فقر بوده است: در این کشور مردهای ثروتمند بسیار ثروتمند (به معنای اصلی کلمه) و پلئی های بسیار ثروتمند وجود نداشتند. اما پلبیان ، حتی اگر بسیار ثروتمند بود ، از حقوق سیاسی که یک مرد قانونی داشت برخوردار نبود.
پلبیان حق استفاده از زمین مشترک و شرکت در مراسم مذهبی را نداشت. در اواسط قرن 5. قبل از میلاد مسیح NS حتی ازدواج بین ملاقات کنندگان و نمایندگان جنبش ممنوع بود ، با این حال ، چنین قانونی بیش از یک سال وجود نداشت. و مهمتر از همه ، plebeians نمی توانند عضو مجلس سنا شوند ، بنابراین ، هیچ کس از منافع آنها دفاع نکرد.
در سال 494 قبل از میلاد وضعیت تغییر کرد. ه. ، هنگامی که plebeians حق انتخاب نمایندگان خود را که از حقوق آنها در برابر دادگستری های حقوق بشر دفاع می کنند ، دریافت کردند. به چنین افرادی تریبون گفته می شد. به منظور لغو تصمیم قاضی دادگاه ، که از نظر سلبریتی ها قابل اعتراض بود ، تریبون مجبور شد شخصاً نزد وی حاضر شود و بگوید "وتو" (من نمی گویم).
به تدریج ، "شکاف صعب العبور" بین افراد بشر و پلبی اهمیت خود را از دست داد. از 287 سال قبل از میلاد NS plebiscites - تصمیمات مجامع پلبی برای همه شهروندان رومی لازم الاجرا شده است.
کلمه "plebeian" با سقوط رم از کاربرد خارج نشد - در اروپای قرون وسطی ، این نام فقرای شهری بود. با زبان مدرن و اصطلاحی به عنوان "وتو" ، و همچنین به عنوان یک قرائت عمومی - تعیین یکی از انواع رفراندوم حفظ شده است.
