"مشکل خرگوش" در استرالیا یک نمونه کلاسیک از مداخله عجولانه انسان در یک اکوسیستم منحصر به فرد و پیامدهای بزرگ آن است. خرگوش مشترک اروپایی به آفت واقعی کل قاره تبدیل شده است.
اعتقاد بر این است که این داستان از سال 1859 آغاز شد ، زمانی كه توماس آستین ، كشاورز استرالیایی ، چندین خرگوش را در پارک خود آزاد كرد. این اتفاق در ایالت ویکتوریا ، منطقه جیلونگ رخ داد. قبل از این ، خرگوش ها توسط اولین استعمارگران به عنوان منبع گوشت به استرالیا وارد می شدند و معمولاً در قفس نگهداری می شدند. توماس آستین یک شکارچی مشتاق بود و تصمیم گرفت خرگوش ها صدمه زیادی نبینند ، آنها به یک منبع عالی گوشت تبدیل شوند و از شکار آنها در طبیعت خوشحال شوند.
طبق منابع دیگر ، رهاسازی یا فرار خرگوشها به طبیعت در اواسط قرن 19 در جنوب و شمال قاره به طور مکرر مشاهده شد ، بنابراین توماس آستین را نباید به تنهایی مقصر توزیع خرگوش دانست.
ایده خوبی بود خرگوش ها خیلی سریع تولید مثل می کنند ، دارای گوشت غذایی خوشمزه و پوست کاملاً ارزشمند (کرک خرگوش) هستند ، که برای مهاجران اول مهم بود. پیش از این ، خرگوش ها با موفقیت به ایالات متحده و آمریکای جنوبی معرفی شدند ، جایی که مشکلی برای آنها بوجود نیامد - آنها به اکوسیستم ها پیوستند و تعداد آنها توسط شکارچیان طبیعی این مکان ها کنترل شد. اما استرالیا یک قاره خاص است ، بنابراین همه چیز اشتباه پیش رفت.
مشکلات طی چند سال آغاز شد. تعداد خرگوش ها بسیار افزایش یافت و مشاهده آنها از 100 کیلومتری محل رهاسازی اولیه آغاز شد. هیچ کس این واقعیت را در نظر نگرفت که خرگوش به طور تصاعدی تولید مثل می کند: یک خرگوش می تواند 20-40 خرگوش در سال تولید کند و بعد از یک سال تعداد کل خانواده به 350 نفر افزایش می یابد. از آنجا که در استرالیا زمستان های سرد وجود ندارد ، خرگوش ها تقریباً در تمام طول سال تولید مثل می کنند. آب و هوای مناسب ، فراوانی غذا و نبود شکارچیان طبیعی شرایط بسیار خوبی برای رشد انفجاری جمعیت بود. در آغاز قرن 20 ، تعداد خرگوش ها تقریباً 20 میلیون و در اواسط قرن - در حال حاضر 50 میلیون بود. به ازای هر ساکن استرالیا 75-80 خرگوش وجود داشت.
آنها شروع به مبارزه با خرگوش ها مانند دشمنان گوسفندان کردند. حیوانات همه مراتع را می خوردند و گوسفندان غذای کافی نداشتند. شکل های زیر آورده شده است: 10 خرگوش به اندازه 1 گوسفند علف می خورند ، اما یک گوسفند 3 برابر گوشت می دهد.
به نظر می رسد ساکنان محلی به مشکلات حفظ گیاهان و جانوران اهمیت زیادی نمی دهند و از این گذشته خرگوش ها نه تنها به گوسفندان و کشاورزان آسیب می رسانند. در جایی که خرگوش ها زندگی می کردند ، تا سال 1900 ، چندین گونه کانگورو از بین رفت (آنها غذای کافی نداشتند) ، سایر حیوانات کوچک تیره دار به طور جدی تحت تأثیر قرار گرفتند ، و همچنین برخی از گونه های جانوران بومی - خرگوش ها ریشه گیاهان را خوردند و جوانها را می خزیدند درختان ، نابود کردن آنها به طور کامل.
در نتیجه ، خرگوش مشترک اروپایی به نماینده معمولی یک گونه حیوانی مهاجم تبدیل شده است - اینگونه است که موجودات زنده نامیده می شوند ، که در نتیجه ورود آنها به اکوسیستم های جدید ، شروع به گرفتن فعال آنها و جابجایی ساکنان بومی می کنند.
مبارزه با خرگوش ها مشکلات زیادی برای گیاهان و جانوران استرالیا به وجود آورده است. در ابتدا ، آنها تصمیم گرفتند که دشمنان طبیعی خرگوش - روباه ، سرخک ، گربه ، حیوانات مویز ، راسو را بیاورند. اما این تلاش بی نتیجه بود. گونه های وارداتی نیز تهاجمی شدند و به پرندگان بومی و پرندگان روی آوردند که به سرعت خرگوش نبودند و نمی توانستند در برابر شکارچیان جدید مقاومت کنند.
سپس آنها به روش های سنتی روی آوردند - آفت کش ها ، تیراندازی ، سوراخ های منفجر کننده. این با توجه به تعداد زیاد حیوانات بی اثر بود. در ایالت استرالیای غربی در بازه زمانی 1901 تا 1907. یک حصار بزرگ سیم ساخته شده است. "نرده از خرگوش №1" نامیده می شود. حصار به طور مداوم توسط ماشین ها گشت زده می شود ، تونل های خرگوش پر می شود ، خرگوش ها به عقب برمی گردند.
در ابتدا حصار روی شترها گشت زده می شد.پس از ظهور اتومبیل ، شترها به عنوان غیر ضروری آزاد شدند ، آنها پرورش دادند ، شروع به تخریب مراتع کردند و یک مشکل جدید در استرالیا ظاهر شد.
در اواسط دهه 50. در قرن 20 ، از پیشرفت های پزشکی برای مبارزه با خرگوش ها استفاده شد. کک ها و پشه های خرگوش آلوده به ویروس میکسوماتوز به استرالیا آورده شدند. این بیماری باعث ایجاد تومور و مرگ در خرگوش ها می شود. بنابراین ، حدود 90٪ از حیوانات بیمار نابود شدند. اما خرگوش های باقیمانده ایمنی ایجاد کردند ، با گذشت زمان احتمال بیماری کمتر می شود و حتی مرگ آنها کمتر می شود. بنابراین در حال حاضر ، مشکل خرگوش ها در استرالیا هنوز حل نشده است.
