دارایی های ثابت شرکت ، اول از همه ، محل و تجهیزاتی است که برای تولید محصولات استفاده می شود. دارایی های ثابت به دلیل فرسودگی جسمی و اخلاقی منوط به تعویض می شوند.
مفهوم استهلاک دارایی های ثابت یک شرکت
دارایی های ثابت شامل منابع مادی شرکت است که در یک چرخه تولید مصرف نمی شود. دارایی های ثابت شرکت برای سالها خدمت می کند و به تدریج در معرض فرسایش قرار می گیرد ، که به عنوان از دست دادن تدریجی ارزش آنها درک می شود.
استهلاک دارایی های ثابت یک شرکت کاهش در هزینه اولیه آنها است. این امر به دلیل تخریب تدریجی تجهیزات در طی فرایند تولید یا کهنه شدن آنها است. استهلاک دارایی های ثابت در حسابداری همراه با استهلاک هر ماه منعکس می شود.
انواع استهلاک دارایی های ثابت
استهلاک دارایی های ثابت شرکت دو نوع است - جسمی و اخلاقی. وخامت جسمی از بین رفتن کیفیت مصرف کننده توسط تجهیزات و اماکن است. بین سایش فیزیکی نوع اول و دوم تمایز قائل شوید. در حالت اول ، خراب شدن وسایل تولید در نتیجه بهره برداری از آنها رخ می دهد. درجه چنین سایشی به شدت استفاده از منابع سرمایه بستگی دارد و با رشد تولید افزایش می یابد.
وخامت فیزیکی دارایی های ثابت از نوع دوم ، از بین بردن ابزارهای بیکار تولید تحت تأثیر آب و هوا یا به دلیل عملکرد نامناسب و نگهداری ضعیف است. اگر سایش و پارگی نوع اول از نظر اقتصادی توجیه پذیر و اجتناب ناپذیر باشد ، نوع دوم نمونه ای از استفاده ناکارآمد از منابع است.
کاهش ارزش دارایی های ثابت شرکت ممکن است با از دست دادن کیفیت های مصرفی آنها ارتباط نداشته باشد. در این حالت از مفهوم منسوخ شدن استفاده می شود. به دو صورت وجود دارد. رشد بهره وری تولید کالاهای سرمایه ای علت منسوخ شدن دارایی های ثابت نوع اول است. علت آن ظهور ابزار ارزان قیمت کار است. منسوخ شدن نوع دوم در اثر بهبود وسایل تولید بوجود می آید که از کارآیی و اطمینان بیشتری برخوردار می شوند. به همین دلیل ، ارزش تجهیزات قدیمی در حال کاهش است.
هر دو شکل منسوخ شدن دارایی های شرکت در نتیجه پیشرفت فنی بوجود می آیند. از نظر اقتصادی ، آنها کاملاً توجیه شده اند ، زیرا ابزارهای منسوخ تولید با ابزارهای پیشرفته تری جایگزین می شوند. با این حال ، برای یک شرکت خاص ، منسوخ شدن دارایی ها به معنای افزایش قابل توجه در هزینه های تولید است.
