دنیای اطراف ما می تواند متفاوت باشد ؛ کمدی و تراژدی در خارق العاده ترین شکل در آن آمیخته شده اند. و فقط فرد به ادراک خود بستگی دارد. از دوران باستان دور درک درک زیبایی شناختی از محیط به وجود آمد و کمدی های روم باستان نقش بسزایی در این امر داشتند.
زندگی اگر خنده دار نبود می توانست یک کابوس بی پایان باشد. بدیهی است که این قاعده توسط شاعر و بازیگر طنز رومی ، تیتوس مکیوس پلاوتوس ، هدایت می شد. او اغلب با استفاده از طرح های شناخته شده کمدی های یونان باستان در کمدی های خود ، آنها را با جزئیات مدرن روزمره و شوخ طبعی خام سرباز تزئین می کرد.
البته ، کار او وانمود نمی کرد که مورد توجه جامعه عالی جامعه است ، اما برای مخاطبان توده ای ، کمدی های پلاتوس به همان خروجی ضروری تبدیل شدند ، بدون آن زنده ماندن در هر جامعه بسیار دشوار است.
روی آوردن به کمدی های پلاتوس برای درک و احیای احتمالاً فضای فرهنگی زندگی روزمره رومی ها ، به شما امکان می دهد زیبایی ظاهری عطر و طعم رومی را که دقیقاً فرهنگ رومی را منعکس می کند ، درک کنید.
پلاتوس بدون شک ارتباطات خاص روزمره مخاطبان خود را در نظر گرفت ، از جمله اینکه به شناخت نمونه های اولیه زندگی شخصیت های خود اعتماد کرد.
روشن است که شخصیت ها و موقعیت های "کمدی خرقه" به مردم روم نزدیک بوده است زیرا در این زمان بود که واقعیت روم از بسیاری جهات از قبل با تصویر جهان هلنیسم مطابقت داشت.
اغلب کمدی به عنوان یک مقوله زیبایی شناختی بسیار متناقض است و به عنوان تعادل تراژدی عمل می کند. بنابراین ، این کمیک نتیجه یک رویارویی خاص است.
اگر از نظر فیلسوفان برجسته کانت ، شوپنهاور ، هگل شروع کنیم ، پس به راحتی می توان به این نتیجه رسید که در هر تناقض کمیک دو اصل وجود دارد و در ابتدا مخالف است ، و آنچه در ابتدا مثبت به نظر می رسید در نهایت نشانه خود را به مقابل
این واقعیت که کمدی خنده را برمی انگیزد کاملاً قابل درک است ، فقط این خنده قوی ترین پتانسیل مثبت را دارد ، به شما این امکان را می دهد تا کاستی های مربوط به بیننده را تا حد زیادی ریشه کن کنید و سیستم جدیدی از روابط را ایجاد کنید.
برای ایجاد موقعیت های خنده دار ، همین پلاتوس و بعد از او و ویلیام شکسپیر که مسئولیت وی را بر عهده گرفتند ، به طور گسترده از انواع تضادها ، تعویض ها و سردرگمی ها استفاده کردند. بعلاوه ، وضعیت خنده ، به عنوان یک قاعده ، بر اساس تناقض بین نظم و هرج و مرج بود.
زیبایی شناسی خنده خود شامل موقعیت های مختلفی از خجالت ، مقدار مشخصی از بی معنایی ، تخریب خاص است. اما اینها فقط تظاهرات بیرونی هستند ، در ذات عمیق زیبایی شناسی خنده یک بار مثبت به همراه دارد و فرد را مجبور می کند تا به دنبال راه حل بهینه باشد.
