یک ضرب المثل روسی می گوید: "خرس یک پنجه را می مکد ، اما او تمام زمستان را زندگی می کند." مدت هاست که عبارت "مکیدن پنجه" پایدار بوده و به معنای زندگی از دست به دهان است. عقیده ای وجود دارد که خرس در هنگام خواب زمستانی پنجه خود را می مکد. اما آیا چنین است؟
همه شنیدند که خرس پنجه اش را می مکد. اعتقاد بر این است که به او کمک می کند تا در فقدان غذا در زمستان زنده بماند ، زیرا مقدار زیادی چربی در پنجه وجود دارد. این نسخه قرن ها قدمت دارد. اما سطح فن آوری مدرن به شما امکان می دهد به درون لانه نفوذ کرده و رفتار خرس ها را در هنگام خواب زمستانی "جاسوسی" کنید. جانورشناسان مطمئن هستند که خرس ها پنجه خود را نمی مکند. دانشمندان توضیحات خاص خود را در مورد این اختراع سرگرم کننده دارند. خرس ها در حالی که پاهای عقب خود را جمع کرده اند می خوابند و پوزه های خود را با پاهای جلوی خود می پوشانند. این می تواند شکارچیانی را که خرس خوابیده در این موقعیت پیدا کرده اند گیج کند. علاوه بر این ، پنجه خرس ها لایه های بسیار ضخیمی از پوست را می پوشاند. در طول خواب زمستانی ، لایه جدیدی در زیر لایه قدیمی پوست سفت شده رشد می کند. و برای تسکین خارش ، خرس ها پوسته لایه برداری شده را می جوند. وقتی پای چوب پا از بهار خارج می شود ، پارچه هایی از پوست کف پنجه آنها را می پوشاند. در طول خواب زمستانی ، خرس عملاً بی حرکت است. دمای بدن وی از 29 تا 34 درجه متغیر است ، تنفس متناوب است و تا 4 دقیقه تأخیر دارد. تمام فعالیت های حیاتی بدن کند می شود ، و این باعث می شود که از ذخایر چربی جمع شده در طی دوره خوراک فراوان بسیار آهسته و منطقی استفاده شود. توله خرس هایی که در اسارت بزرگ شده اند پنجه های خود را می مکند. توله خرس ها در زمستان متولد می شوند و تنها منبع تغذیه و گرما توسط خرس مادر تأمین می شود. نوک پستانهای خرس مانند بیشتر حیوانات در امتداد شکم قرار ندارند ، اما در کشاله ران و زیر بغل قرار دارند. توله خرس دائماً نوک سینه را در دهان خود نگه داشته و تمام زمستان را روی پوست مادر گرم می گذراند. توله های اسیر شده از طریق نوک پستان تغذیه می شوند. برای جبران عدم وجود خرس مادر ، آنها شروع به مکیدن پنجه های خود در بین تغذیه می کنند. در روانشناسی روانشناسی به این آسیب شناسی رفتاری می گویند. امروزه تقریباً هیچ راز دنیای حیوانات وجود ندارد. و همانطور که مشاهدات و مطالعات خرس ها نشان داده است ، آنها در زمستان پنجه خود را از گرسنگی نمی مکند. شاید آنها لیس بزنند یا بخورند ، اما این اتفاق به دلیلی متفاوت رخ می دهد.
