یافتن یک درمانگر خوب آسان نیست. پزشکی که روح را شفا می دهد از نظر ظرافت و پیچیدگی روش کار با سایر تخصص های کلاسیک پزشکان تفاوت چشمگیری دارد. جالب است که همزمان بیماران خودشان بعضی اوقات قادر به تشخیص تفاوت بین ویژگیهای روان درمانگر ، روانشناس و روانپزشک نیستند ، این متخصصان را گیج و گیج می کند. در عین حال ، فردی که به درمان نیاز دارد کاملاً درست می خواهد مطمئن باشد که بیهوده وقت و هزینه ای را برای یک روان درمانگر صرف نخواهد کرد. چگونه در انتخاب روان درمانگر خوب اشتباه نکنیم و دچار شارلاتان نشویم؟
دستورالعمل ها
مرحله 1
روان درمانگر پزشکی است که دارای مدرک دانشگاهی و تخصص روان درمانی است. روانشناس پزشک نیست و بنابراین حق ندارد در صورت لزوم داروها ، داروهای ضد افسردگی یا آرامبخش را برای شما تجویز کند. روانپزشک نیز پزشک است ، اما او با اختلالات روانی بسیار جدی کار می کند. برخلاف روانپزشک ، روان درمانگر روشهای کار روان درمانی و اصلاح وضعیت روانی بیمار را می داند.
گام 2
جلسه روان درمانی یک روند بهبودی است که به بیمار اجازه می دهد تا به طور عینی مشکل خود را در نظر بگیرد ، منابع داخلی را برای بهبودی فعال کند و پشتیبانی کند. روان درمانگران در پلی کلینیک های شهرداری همیشه وقت کافی برای انجام چندین جلسه روان درمانی فردی را ندارند. و در کلینیک های خصوصی ، خدمات ارائه شده اغلب به حداکثر حقوق پزشک کاهش می یابد.
مرحله 3
به هر پزشکی که مراجعه کنید ، در همان جلسه اول می توانید کیفیت علائم روان درمانی را با چندین علامت مشخص کنید: - یک متخصص بیمار را در خانه نمی پذیرد ، قرار ملاقات در یک مرکز پزشکی یا مطب پزشکی انجام می شود.
- دکتر باید مجوز انجام روان درمانی را داشته باشد.
- یک متخصص حتی با تخصص باریک (فقط در گشتالت یا به طور انحصاری در NLP) باید دیپلم آموزش عالی پزشکی داشته باشد ، زیرا تخصص در روان درمانی مستلزم تسلط بر حداقل 3-4 روش روان درمانی است ؛
- روان درمانگر در جلسه اول بیمار را با روابط مالی "مقید" نمی کند ، یعنی نیاز به پرداخت حداقل دوره روان درمانی - 10 یا 20 جلسه (محاسبه باید برای هر جلسه انجام شود) ؛
- دکتر حق ندارد روان درمانی را به تعداد محدودی جلسات محدود کند.
مرحله 4
قبل از شروع درمان ، یک روان درمانگر واقعی در مورد نوع روان درمانی پیشنهادی با بیمار صحبت خواهد کرد: - گشتالت ،
- ترانس اریکسونی ،
- NLP (برنامه نویسی عصبی-زبانی) ،
- روان درمانی فرا شخصی ،
- آرامش عصبی عضلانی ،
- روان درمانی بدن محور ،
- رویکرد شناختی-رفتاری ،
- روان پویشی: پزشک باید در مورد هر یک از روش ها صحبت کند و توضیح دهد که درمان انتخابی در وضعیت شما تا چه اندازه موثر خواهد بود.
مرحله 5
یک روان درمانگر خوب حق دارد برای بیمار نسخه بنویسد ، اما نباید اصرار به مصرف دارو داشته باشد. شما کاملاً حق رد قرص را دارید.
مرحله 6
در آخر ، رفتار درمانگر را مشاهده کنید. پزشکی که به نتایج مثبت درمان علاقه مند است: - هرگز صحبت شما را قطع نمی کند.
- عجله نخواهد کرد ؛
- در حضور شما سرسختانه به ساعت نگاه نمی کند.
- با صدای آرام و یکنواخت صحبت می کند.
- هرگز اقدامات خاصی را به شما توصیه نمی کند ، چه رسد به تصمیمات فوری در زندگی (طلاق ، یک عمل جدی ، جابجایی ، اخراج و غیره).
- اظهارات بیمار را فقط با تکیه بر حقایق عینی اظهار نظر می کند.
- شما را مجبور نمی کند درباره آنچه نمی خواهید به او بگویید بحث کنید.
- اسرار پزشکی را حفظ می کند
- با بیمار وارد رابطه دوستانه یا صمیمی نشود.
