جامعه پذیری به طور کلی به عنوان فرایندی درک می شود که در آن فرد برخی از کلیشه ها ، نگرش ها ، هنجارها و ارزش های مختلف اجتماعی رفتاری را می پذیرد و همچنین دانش و مهارت هایی را یاد می گیرد که به عملکرد موفقیت آمیز در جامعه کمک می کند.
جامعه پذیری به عنوان یک پدیده اجتماعی
جامعه پذیری فرایندی است که در آن فرد هنجارهای گروه خود را می پذیرد ، از طریق ساختن "من" خود ، منحصر به فرد بودن شخص به عنوان یک شخص ، از طریق اتخاذ کلیشه های کلیشه ای ، هنجارهای اجتماعی و ارزش هایی که کمک می کند به عملکرد موفق در جامعه. جامعه پذیری شامل فرایندهایی مانند آشنایی با فرهنگ ، آموزش و پرورش است که از طریق آن فرد ماهیتی اجتماعی به خود می گیرد و قادر به مشارکت در زندگی اجتماعی است. در روند اجتماعی شدن یک فرد ، یک حلقه نزدیک - خانواده ، دوستان ، رسانه ها و غیره درگیر می شوند.
جامعه پذیری به عنوان یک پدیده اجتماعی در روانشناسی خارجی
در نظریه آر. هارولد ، جامعه پذیری بزرگسالان مستقل از اجتماعی شدن کودکان در نظر گرفته شد و به عنوان فرایندی شناخته شد که نگرشهای کودکان ، به ویژه رد اسطوره ها را ریشه کن می کند. از دیدگاه رویکرد اجتماعی-ژنتیکی ، جامعه پذیری به عنوان ویژگی رشد شخصیت ، بسته به ساختار جامعه و محیط نزدیک درک می شد. بر اساس این نظریه ، فرد به عنوان یک موجود بیولوژیکی متولد می شود و به عنوان یک فرد تنها تحت تأثیر جامعه و شرایط اجتماعی زندگی شکل می گیرد. نظریه بعدی ، که با رویکرد اجتماعی-ژنتیکی مرز دارد ، نظریه یادگیری است. وی در نتیجه ، زندگی یک فرد را با یادگیری و تسلط بر دانش ، مهارت ها و توانایی های خاص پشتیبانی می کند.
به نوبه خود ، نظریه نقش ها ادعا می کند که یک فرد باید الگوی رفتاری را که قبلاً وجود دارد ، بنام نقش انتخاب کند. نقش ها بر اساس موقعیت در جامعه تعیین می شوند. آنها بیانگر خصوصیات رفتار فرد و رابطه او با دیگران است.
جامعه پذیری به عنوان یک پدیده اجتماعی در روانشناسی روسیه
در چارچوب روانشناسی روسی ، تعدادی از فاکتورها در نظر گرفته می شود که مستقیماً بر زندگی اجتماعی یک فرد تأثیر می گذارد. عوامل زیادی در اجتماعی شدن تأثیرگذار هستند. اینها شامل دولت ، فرهنگ ، جامعه (عوامل كلان) ، خانواده ، م institutionsسسات آموزشی ، كلیسا (عوامل خرد) ، وابستگی های قومی و مذهبی ، موقعیت جغرافیایی ، رسانه های گروهی (مزوفكتورها) است. همچنین ، روانشناسان داخلی توجه زیادی به رشد اجتماعی داشتند. آنها این فرآیند را به عنوان جذب فردی از هنجارهای اجتماعی و نگرشهای رفتاری ، قوانین رفتاری ، ارتباط و تعامل با دیگران می دانستند.
