اجتماعی شدن فرد روند تعامل او با جامعه است که طی آن فرد تجربه اجتماعی را یکسان می کند. فرد سیستمی از ارزش ها ، دانش ، هنجارهای رفتاری را تشکیل می دهد که به او امکان می دهد اهداف خود را تحقق بخشد ، با دیگران ارتباط برقرار کند و به نوبه خود بر جامعه تأثیر بگذارد.
ماهیت دو طرفه جامعه پذیری
معمولاً جامعه پذیری به معنای روند ورود فرد به جامعه ، جذب تجربه اجتماعی و شکل گیری جهت گیری های ارزشی شخصی از طریق تعامل با سایر افراد است. از این طرف ، معاشرت برای فرد مهم است ، زیرا به او کمک می کند تا مانند یک فرد تمام عیار احساس شود ، توانایی فعالیت های مفید را کشف کند ، اهداف و علایق خود را درک کند و در نهایت در جامعه احساس راحتی کند.
جنبه دوم اجتماعی سازی بازتولید تجربه اجتماعی توسط فرد است که به دلیل فعالیت اجتماعی فعال رخ می دهد. دانش و مهارت های به دست آمده فقط "چمدان" باقی نمی ماند ، بلکه به نسل های بعدی افراد معاشرت منتقل می شود. از این موقعیت ، جامعه پذیری برای جامعه مفید است - به لطف آن ، توسعه می یابد و اعضای فعال بیشتری بیشتر می شود.
مراحل اصلی اجتماعی شدن
جامعه پذیری انسان در چندین مرحله توسعه می یابد. معاشرت اولیه در کودکی اتفاق می افتد ، زمانی که خانواده منبع اصلی تجربه اجتماعی کودک است. این ارزش های خانوادگی است که در وهله اول جذب می شود ، این به لطف خانواده است که فرد به تدریج وارد جوامع اجتماعی دیگر می شود. معاشرت ثانویه در طول بقیه زندگی فرد رخ می دهد و بر نتایج اولیه تأثیر می گذارد.
به لطف جامعه پذیری ثانویه ، فرد شروع می کند تا خود را بخشی از یک گروه اجتماعی بداند: مذهبی ، سیاسی ، حرفه ای و غیره. حتی اگر شخصی در مورد خودش بگوید: "من دوست دارم فوتبال ببینم" ، "من دوست دارم با دوستانم به حمام بروم" ، "من بازی های آنلاین بازی می كنم" - این نیز نشان دهنده اجتماعی شدن موفقیت آمیز او در گروه های مختلف اجتماعی است (در این مورد ، در گروههای علاقه مند).
تجربه اجتماعی معمولاً برای شخص مفید است و دارای ارزش عملی است ، اما همچنین می تواند او را سنگین کند. سپس اجتماع مجدد صورت می گیرد - جایگزینی نگرش ها و ارزش های قدیمی با نگرش های جدید. نکته اصلی در این فرآیند این است که یک شخص بداند که روی چه ارزش های جدیدی تمرکز کند ، در غیر این صورت اجتماعی شدن به بهترین شکل انجام نمی شود ، که تخلفات مختلف (حقوقی و اجتماعی) از طرف فرد در پی خواهد داشت. آخرین مرحله غیر اجتماعی سازی است. این روند از لحظه اتمام فعالیت کارگری (بازنشستگی) تا پایان زندگی یک فرد انجام می شود. حلقه اجتماعی وی به شدت محدود شده و تعامل با سایر افراد جامعه مشکل ساز می شود.
