قابلیت مشاهده ، توانایی تشخیص اشیا located واقع در فاصله بسیار زیاد از ناظر است. میزان دید به میزان زیادی به وضعیت هوا (شفافیت) ، آب و هوا ، زمان روز و فاصله با جسم بستگی دارد.
دستورالعمل ها
مرحله 1
مطالعه قابلیت دید برای حمل و نقل در جاهایی که از مسیرها ، علائم راه و نوارهای هوایی استفاده می شود از اهمیت بالایی برخوردار است. مفهوم "دید" به طور گسترده ای در توپوگرافی ، عکس برداری هوایی برای ایجاد نقشه های توپوگرافی نظامی استفاده می شود.
گام 2
هنگام انجام مشاهدات هواشناسی ، دید هوا برای پیش بینی دقیق تر هوا به طور مداوم مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. با این حال ، نیازی نیست که از نظر بصری مشخص شود. این از روی نقشه بر اساس دید متقابل بعضی نقاط مشخص می شود که در این بین ممکن است موانعی وجود داشته باشد که شی object را از دید ناظر مسدود کند.
مرحله 3
در این حالت ، دید به ارتفاع مشاهده و وجود اشیا local محلی بستگی دارد که از این امر جلوگیری می کند. اگر منطقه یا منطقه مورد بررسی کم باشد و اشیای محلی محدودیت دید را داشته باشند ، سطح آن به خوبی با چشم ارزیابی می شود.
مرحله 4
در مواردی که اشیا منفرد قابل مشاهده نباشند ، محاسبات و ساختهای ویژه ای روی نقشه انجام می شود که در نتیجه آن دید متقابل نقاط زمین و مناطق (زمینه های) نامرئی مشخص می شود.
مرحله 5
زمینه های نامرئی مناطقی از زمین هستند که از نقطه مشاهده قابل مشاهده نیستند. مرزهای آنها ، بسته به وظیفه انجام شده ، هم با چشم و هم با روش ساخت پروفیل های زمین قابل تعیین است.
مرحله 6
کیفیت دید به طور قابل توجهی تحت تأثیر ضریب شفافیت هوای جوی قرار می گیرد. به عنوان مثال ، در اینجا نحوه اندازه گیری شفافیت هوا هنگام عبور پرتوی نور از آن وجود دارد. برای این منظور ، مقدار نور باقیمانده پس از عبور از یک کیلومتر جو باید به مقدار نوری که قبل از آغاز عبور بود تقسیم شود.
مرحله 7
برای بهبود دید اشیا with با ابعاد کوچک زاویه ای ، می توانید از دوربین شکاری با لوازم جانبی اضافی - شیشه قرمز یا دستگاه مادون قرمز استفاده کنید.
مرحله 8
یک روش مدرن تر ، به عنوان مثال ، رادار ، امکان مشاهده و عکاسی را در صورت عدم وجود دید کامل - در مه تاریک و متراکم یا آسمان ابری فراهم می کند.
