کلمباریوم که در روم باستان ظاهر شد ، هنوز هم برای حفظ بقایای آن مرحوم استفاده می شود. این یک جایگزین برای مکان های دفن سنتی است ، و حافظه از بین رفتن یک عزیز را در طاقچه های زیبا و زیر لوح مرمر حفظ می کند.
از زمان های بسیار قدیم ، بشریت امتناع می ورزد که همه وجود با مرگ پایان می یابد. رومیان افسانه زیبایی را بیان کردند که پس از مرگ ، روح یک شخص به یک کبوتر منتقل می شود. آنها کلمات "مرگ" ، "تشییع جنازه" را با کلمات دیگری جایگزین کردند. این سنت از همین جا آغاز شد - محل دفن "columbarium" نام داشت که از لاتین به معنی "کبوترخانه" ترجمه شده است. در روم باستان ، آنها را به شکل ساختمانهای بزرگ می ساختند ، که در طاقچه های نیم دایره ای آنها دفن انجام می شد.
تشییع جنازه آتشین
در مراسم تشییع جنازه مسیحیان ، سوزاندن افراد درگذشته برای مدت طولانی بت پرستانه تلقی می شد و ممنوع بود. با این حال ، در قرن شانزدهم ، وقتی همه گیر بیماری های وحشتناک در اروپا به وجود آمد ، سوزاندن بدن به تدریج عملی شد. در ابتدا از منبرهای تشییع جنازه برای این کار استفاده می شد ، اما این روش چندان م effectiveثر نبود.
در پایان قرن نوزدهم ، یک مهندس آلمانی زیمنس طرح کوره ای را توسعه داد که در آن از جت هوای گرم برای سوزاندن اجسام استفاده می شد. اولین سوزاندن جنازه در میلان ، ایتالیا ساخته شد ، به تدریج عمل ساخت و ساز در سراسر اروپا گسترش یافت. در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی ، اولین بار در سال 1920 جسد سوزی در مسکو ساخته شد.
دیوارهایی با طاقچه های متعدد در کنار جسد های سوزانده شده ، جایی که پس از سوزاندن کثافتها با خاکستر نصب شده است. حجره ها با لوح های مرمر پوشانده شده بود که نشان دهنده نام آن متوفی و سالهای زندگی وی بود. طاقچه ها بسیار شبیه قفس های کبوتر بودند ؛ نام رومی فراموش شده بلافاصله فراخوانده شد. اینگونه نام مکان های دفن قرار گرفت - "قبرستان کلمباریوم".
آخرین پناهگاه
دیوارهای غم و اندوه نوع بسیار مناسبی برای تدفین است ؛ برخلاف دفن های یادبود سنتی ، نیازی به نگهداری ندارد. قرص های مرمری که مکان جداگانه ای در کلومباریوم را پوشانده اند ، برای سالها ظاهر جذاب خود را حفظ می کنند. به طور معمول ، نیمکت ها و آلاچیق ها در مکان های دفن پس از سوزاندن جنازه نصب می شوند ، که در آن اقوام و دوستان می توانند به یاد یک فرد عزیز ادای احترام کنند. دیوارهای غم و اندوه ظاهری با وقار و زیباشناختی دارند. به دلیل مزایای زیر ، اخیراً سوزاندن در شهرهای بزرگ گسترده شده است:
- یک کوزه با خاکستر فضای قابل استفاده زیادی را اشغال نمی کند.
- در هر زمان ، بدون توجه به اینکه چه مدت از نصب اولین کوره گذشته است ، می توانید یک طاقچه را دفن کنید.
- فصلی بر نصب کوره تأثیر نمی گذارد ؛
- به هزینه های جدی مادی و کارگری احتیاج ندارد.
دیوار غم و اندوه جایگزین مناسبی برای دفن سنتی در زمین است. دفن بعد از سوزاندن در سوله های دیواری سابقه طولانی دارد ، این روش مزایای خاص خود را دارد. با این حال ، نکته اصلی این نیست که چگونه بدن انسان به خاک سپرده می شود ، بلکه این است که آیا با احترام ، با انتقال خاطره آن به فرزندان ، از آن یاد می شود.
