هنرهای مردمی و بعداً داستان های ادبی درباره حیوانات به گونه ای طراحی شده اند که هم به کودکان و هم به بزرگسالان از این تجربه بگویند. هم در مورد تجربه ساده روزمره ، شخصیت ها و ویژگی های مشخصه ای که در انواع موجودات زنده وجود دارد و هم در مورد تجربه تعمیم یافته بشریت ، که در یک استعاره عمدی ساده ضبط شده است.
با ظهور در دوران باستان ، افسانه ها در مورد حیوانات ، به عنوان نوعی از این ژانر ، در نظر داشتند که در مورد عادات و خصوصیات عمومی حیوانات ، رابطه آنها با سایر گونه های حیوانات و انسان ها صحبت کنند.
از باورها گرفته تا افسانه ها
شکارچیان ، دامداران ، دامداران ، دهقانان - هرکسی که با دنیای حیوانات تماس پیدا کند نیاز به ثبت اطلاعات انباشته برای انتقال آن به نسل های بعدی دارد. مشاهدات از حیوانات منجر به انسانیت در میزان دانش بود که آنها فقط با کمک خلاقیت شفاهی - عقاید ، افسانه ها ، افسانه ها - می توانستند به فرزندان خود منتقل کنند.
غالباً ، یک افسانه به طور خودجوش متولد می شود ، و بعداً جزئیاتی در مورد رابطه حیوانات ، پرندگان و ماهی ها با انسان بدست می آید و سپس ، به تدریج ، "انسان سازی" حیوانات افسانه ای رخ می دهد: آنها شخصیت هایی داشتند که فردیت دادن
از افسانه های نیمه واقع گرایانه ، که ویژگی های واقعی رفتار حیوانات را منعکس می کند ، با کمک تخیل راوی ، داستان ها به افسانه هایی تبدیل می شوند ، که در آن حیوانات با شخصیت ها و ویژگی های انسانی برخوردار می شوند ، آنها مانند مردم رفتار می کنند. علاوه بر این ، با دور شدن از بت پرستی ، شخصیتی که به حیوان داده شد مانند کپی از تصویر شخصی بود که برای بسیاری آشنا بود ، بنابراین افسانه ها به عنوان نوعی داستان کنایه آمیز و هجو محبوبیت پیدا کردند.
با گذشت زمان ، معیار خاصی از رفتار این یا آن حیوان در یک افسانه ظاهر شد: به عنوان مثال ، یک اسب همیشه یک نجات دهنده می شود ، یک خرس نمادی از تحمل پذیری و کندی است ، یک خرگوش - نمونه ای از نامردی ، بلکه همچنین ارادت ، یک گرگ - حرص و حیله و گاهی حماقت ، روباه - حیله و زبردستی ، شیر - خرد و خشم ، گربه - بی باکی و شعور.
ساختار قصه های حیوانات ، به طور معمول ، ساده است: قسمت ها یکی پس از دیگری پیچیده می شوند ، و اغلب اوقات از موقعیت های تکراری استفاده می شود ، بدون اینکه قابل مشاهده باشد. اما طرح به لطف دیالوگ گرایی شخصیت ها پیش می رود.
قصه های حیوانات به عنوان آینه ای برای مردم
در اوایل قرن نوزدهم ، ویژگی های انگیزه روانشناختی نیز در داستان های ادبی به حیوانات داده می شد. بعداً ، چارلز پرلو ، ردیارد کیپلینگ یا لوئیس کارول شخصیت های افسانه ای خود را نه تنها با شخصیت های افراد انتزاعی ، بلکه با شخصیت کسانی که نمونه های اولیه واقعی داشتند ، اهدا کردند. تمام رفتار شخصیت ها در داستان های ادبی آنها ، دقیقاً از انگیزه های خاص روانشناختی مبتنی بر شخصیت های فردی ، طرح را به حرکت در می آورد.
و از آنجا که ، از یک طرف ، به نظر می رسید که صحبت در چنین داستانهایی درباره حیوانات است - نه در مورد مردم ، بنابراین این نوع آزادی ازوپی این امکان را فراهم می کند که در مورد چیزهای مهم اخلاقی بدون اخلاقیات بی مورد ، به سبک آسان ، با استفاده از نوشناسی اصطلاحات واژگان و اصطلاحات. نوعی "ماسک" حیوانی به شما امکان می دهد پشت آن لهجه های معنایی تیز و گاه سرراست پنهان شوید.
