بسیاری از مردم رسم یادبود مردگان را دارند و تاریخ آن به قرن ها پیش برمی گردد. برخی از آداب و رسوم ذاتی این بزرگداشت است که بازتاب آن هنوز زنده است.
چرا آنها به یاد می آورند
سنت های تدفین مردمان مختلف ، که در طول قرن ها تکامل یافته اند ، متفاوت هستند ، اما یک چیز آنها را متحد می کند - این باور که زندگی متفاوتی برای روح انسان همراه با مرگ آغاز می شود. بنابراین ، همیشه نه تنها به مراسم خاکسپاری ، بلکه به بزرگداشت بعدی نیز توجه زیادی می شد.
در مسیحیت ، رسم است که چندین بار آن را به خاطر بسپارند: در روز تشییع جنازه ، در روزهای نهم و چهلم. این به خاطر مصیبت روح در زندگی پس از مرگ است.
در روز تشییع جنازه ، همه کسانی که در مراسم تشییع جنازه حضور دارند ، به یک وعده غذایی یادبود دعوت می شوند. بیداری را می توان در خانه سازمان داد ، اما امروزه بسیاری از افراد ترجیح می دهند یک کافه یا رستوران اجاره کنند. ظروف سرو شده در کنار میز نقش مهمی در وعده غذای یادبود دارند. برای مسیحیان از دوران باستان ، غذای اصلی یادبود کوتیا (یا سوشیو) بود - غذایی که شامل برنج آب پز ، عسل ، آجیل و کشمش بود.
دانه هایی که وارد کوتیا می شوند به عنوان نوعی زندگی جدید در انتظار فرد متوفی عمل می کنند. یک نکته مهم ، تقدیس این غذا در معبد قبل از شروع مراسم بزرگداشت است. نه لزوما غذاهای فراوان روی میز یادبود. با این حال ، میان وعده های سرد و نوشیدنی های مختلف به طور سنتی سرو می شود.
یک جشن غمگین
قبل از ورود به اتاقی که شام یادبود در آن برگزار می شود ، رسم بر این است که همه کسانی که در قبرستان بودند دست های خود را بشویند. سپس میهمانان با این جمله به میز دعوت می شوند: "لطفا در غم و اندوه ما شریک شوید." رسم است که یک ظرف را پشت میز خالی بگذارید. مکان سمت راست او توسط میزبان یا میزبان شام یادبود گرفته می شود.
وعده غذایی با خواندن "پدر ما" توسط یکی از نزدیکان آن مرحوم آغاز می شود ، سپس همه کسانی که در دست چپ هستند در مراسم بزرگداشت یک مشت ژله می گیرند. او معمولاً غذا را تمام می کند. برای همه افراد حاضر در لیوان ریخته می شود. در برخی از مناطق ، پنکیک با عسل نیز یک غذای یادبود سنتی است. معمولاً خوردن آنها بلافاصله بعد از کوتیا معمول است. بقیه وعده های غذایی نیز به تشخیص میزبان ارائه می شود.
در هنگام وعده غذایی یادبود ، رعایت آداب و رسوم ضروری است: با صدای بلند صحبت نکنید و نخندید. تمام مکالمات روی میز باید به مرحوم ، خاطرات زندگی زمینی او اختصاص یابد. رسم نیست که از غذای یادبود تشکر کنیم. بقیه غذا بین میهمانان توزیع می شود تا آنها بتوانند از مرحوم در خانه یاد کنند. کوتیا را نمی توان دور انداخت. برای بزرگداشت بعدی - در روزهای 9 و 40 - از نزدیکان و نزدیکان دعوت می شود.
اما مهمترین بزرگداشت مرحوم ، البته در کلیسا اتفاق می افتد.
