مدتها از افراد ویژه ای برای حل درگیری ها دعوت شد ، به ویژه درگیری های بزرگ و طولانی ، که به انجام گفتگو بین طرفین اختلاف و حل اوضاع متشنج کمک کردند. این افراد در حال حاضر واسطه نامیده می شوند و روند میانجی گری به روشی قانونی برای حل اختلافات درگیری جایگزین تبدیل شده است.
دستورالعمل ها
مرحله 1
واسطه گری روشی است که برای خروج از درگیری سودمند است و شامل درگیر شدن شخص ثالث خنثی است. واسطه میانجی گری می کند تا در مورد اختلاف نظر به توافق برسد ، اما طرفین خود به طور فعال در تصمیم گیری نقش دارند. با این وجود نمی توان یک واسطه را به معنای عام ترین کلمه ، یک واسطه خواند ؛ بلکه مدیتیشن تنها یکی از انواع میانجیگری است.
گام 2
واسطه موظف به داشتن دانش خاص در زمینه علت اختلاف نیست ، وی موظف نیست در مورد اختلاف نظرها مشاوره دهد ، او فقط سعی می کند درک کلی از درگیری را به شرکت کنندگان ارائه دهد و در جهت حل آن اقدام کند.. علاوه بر این ، وظیفه او یافتن درست و غلط ، حمایت از یکی از طرفین نیست ، بلکه یافتن اجماع برای یافتن راه حل سودمند است.
مرحله 3
هر شخصی می تواند واسطه باشد. ویژگی های اصلی آن بی طرفی و استقلال است. افراد می توانند به عنوان واسطه ای به صورت غیرحرفه ای و حرفه ای عمل كنند. برای ارائه خدمات میانجی به صورت تخصصی ، فرد باید بیش از 25 سال داشته باشد ، فارغ التحصیل شود و دوره آموزش میانجی را بگذراند. هر فرد توانمندی که هیچ محکومیت قبلی بالای 18 سال نداشته باشد می تواند به عنوان غیررسمی به عنوان یک واسطه عمل کند. سازمان ها یا افراد می توانند واسطه هایی را جذب کنند و بر اساس توافق ، هزینه فعالیت های خود را پرداخت کنند یا نپردازند.
مرحله 4
از مزایای میانجیگری نسبت به دادخواست می توان به صرفه جویی در وقت و مادی ، محرمانه بودن ، جستجوی راه حلی که برای همه مفید باشد ، مشارکت داوطلبانه و اجرای تصمیمات اتخاذ شده ، جهانی بودن رویه برای مناطق مختلف (درون خانوادگی ، سازمانی ، خانگی و انواع دیگر تعارضات) ، در نظر گرفتن منافع ، هنجارهای اخلاقی ، روابط طرفین ، تجربه شخصی.
مرحله 5
روند میانجیگری به معنای حقوقی با پیشنهاد کتبی یکی از طرفین در مورد اجرای این روش حل تعارض آغاز می شود. اگر طرف دیگر پیشنهاد را بپذیرد ، طرفین درگیر در مورد استفاده از میانجیگری توافق می کنند که این نیز هویت واسطه را مشخص می کند. سپس واسطه روشن می شود و نقطه نظرات طرفین اختلاف ، استدلال ها ، خواسته ها و منافع آنها را بررسی می کند ، بر اساس این داده ها ، سپس سعی می کند راه حل مصالحه ای برای درگیری ارائه دهد. در همان زمان ، طرفین به طور فعال در بحث شرکت می کنند ، زیرا این آنها هستند که با تلاش مشترک ، بدون تغییر مسئولیت به واسطه ، باید راهی برای برون رفت از وضعیت پیدا کنند. اگر راهی برای یافتن راه حل پیدا شود ، توافقی منعقد می شود که می تواند در دادگاه نیز به عنوان یک توافق دوستانه در نظر گرفته شود.
مرحله 6
تنها عیب میانجیگری به عنوان روش حل اختلاف این است که داوطلبانه اجرا یا عدم اجرای تصمیماتی که پس از انعقاد توافق نامه گرفته شده است. گاهی اوقات ، پس از چندین جلسه با واسطه و کار به ظاهر سازنده ، طرفین دوباره به درگیری باز می گردند ، زیرا یکی از طرفین یا هر دو طرف بلافاصله تصمیمات توافق شده قبلی را انجام نمی دهند.
