کیمیاگری یک پدیده فرهنگی است که به ویژه در قرون وسطی بسیار گسترده بود. هدف اصلی کیمیاگری تبدیل فلزات اساسی مختلف به فلزات نجیب از طریق استفاده از "سنگ فیلسوف" بود.
دستورالعمل ها
مرحله 1
ریشه شناسی کلمه "کیمیا" به زبان عربی برمی گردد ، یعنی به کلمه "القیمیا" ، که از کلمه یونانی به معنی "ریختن" ، "پور" آمده است ، که به طور مستقیم جوهر کیمیاگری را نشان می دهد - کار با فلزات طبق روایتی دیگر ، واژه عربی از Chemia گرفته شده است که به معنای مصر است و کیمیاگری را با مکان اصلی خود پیوند می دهد.
گام 2
ریشه کیمیاگری در دوران باستان است. دوره آن ، که از قرن 4 تا 16 ادامه داشت ، به عنوان زمانی مشخص می شود که نه تنها کیمیاگری سودا و آزمایشی گسترش می یابد ، بلکه شیمی عملی نیز توسعه می یابد. بسیاری از دانش شیمیایی توسط کیمیاگران بدست آمده است. به عنوان مثال ، آنها قادر به بهبود روشهای قدیمی و کشف روشهای جدید برای بدست آوردن ترکیبات مفید مختلف و همچنین مخلوطها بودند: رنگها ، آلیاژها ، داروها ، نمکها و غیره علاوه بر این ، آنها روش های مورد استفاده در کارهای آزمایشگاهی را بهبود بخشیدند ، دستگاه های جدید را اختراع کردند.
مرحله 3
با توجه به توزیع سرزمینی ، کیمیاگری را می توان به انواع زیر تقسیم کرد:
- یونانی-مصری ؛
- عربی ؛
- اروپای غربی.
در همان زمان ، دستاوردهایی که کیمیاگران هند و چین بدست آوردند تأثیر قابل توجهی در غرب نداشت و در روسیه کیمیاگری عملاً گسترده نبود.
مرحله 4
موفقیت کیمیاگری یونان و مصر را می توان به تعمیق دانش در مورد فرآیندهای شیمیایی ، بدست آوردن فلزات از سنگ معدن ، ساخت آلیاژ از فلزات نسبت داد. همچنین ، مصری ها آمونیاک را کشف کردند.
مرحله 5
سهم اعراب در کیمیاگری اندک است ، اما این آنها بودند که توانستند اولین داروخانه منطقی را ایجاد کنند. شخصیت هایی مانند ابن سینا ، وبر ، ابو رازی برجسته هستند. اعراب از مواد آلی برای داروهای خود استفاده می کردند.
مرحله 6
در غرب ، کیمیاگری از طریق روابط مختلف با شرق گسترش یافته است. از IX تا XV ، بسیاری از چهره های برجسته غربی ظاهر شدند که سهم خود را در تاریخ گذاشتند. در میان آنها آرنالدو دو ویلانووا ، آلبرت بزرگ ، راجر بیکن و دیگران هستند.
