به یک معاهده واقعی در حقوق روم توافق نامه گفته می شود که نتیجه آن به معنای انتقال چیز خاصی از طرفین به طرف دیگر است. برخلاف توافق نامه های غیررسمی ساده ، یک توافق نامه واقعی دلایل لازم الاجرا شدن را دارد و همچنین تعهد یکی از طرفین را برای استرداد اموال دریافت شده زودتر فراهم می کند.
پیمان نامه ای در حقوق روم
در حقوق روم ، تعریف صریح و روشنی از قرارداد به عنوان نوعی تعهد وجود ندارد. با این حال ، از ویژگی های قراردادهای فردی می توان ثابت کرد که هر قراردادی عمدتاً توافقی بین دو طرف است که عواقب قانونی دارد.
قراردادهای واقعی در سادگی ترتیب اجرا با سایر قراردادها متفاوت بود. برای نتیجه گیری هیچ تشریفاتی لازم نبود. توافق و انتقال چیزی از طرفین به طرف دیگر کافی بود.
ویژگی دوم قراردادهای واقعی این بود که آنها هرگز انتزاعی نبوده و همیشه فقط بر اساس معینی اجرا می شدند.
در حقوق روم ، چهار نوع قرارداد از اهمیت بالایی برخوردار بود: رهن ، وام ، وام ، ذخیره.
قرارداد واقعی
قرارداد واقعی عقدی است که تعهداتی را که طرفین از طریق انتقال یک چیز تعیین می کنند ، تعیین می کند. چندین قرارداد واقعی وجود داشت:
قرارداد رهن
ویژگی این نوع قرارداد این بود که آن چیز توسط بدهکار به مبلغ مشخصی از پول دریافت شده از بستانکار به طلبکار منتقل شده است. اگر این مبلغ پول به موقع بازگردانده نشود ، در این صورت بدهکار چیز منتقل شده به طلبکار را از دست می دهد و این امر به مالکیت دومی تبدیل می شود. تعهدات طلبکار شامل یک نگرش دقیق و دقیق به آن چیز بود ، زیرا در صورت پرداخت بدهی می توان آن را به بدهکار بازگرداند.
قرارداد وام
این نوع قرارداد با این واقعیت مشخص بود که یکی از طرفین (وام دهنده) چیزی را برای استفاده رایگان برای مدتی به طرف دیگر (وام دهنده) منتقل کرده است. بعداً ، طرف پذیرنده موظف شد در پایان مدت استفاده ، آن را دست نخورده برگرداند. وام گیرنده کاملاً مسئول ایمنی کالای دریافتی بود. موارد استثنا مواردی بود که یک چیز به طور تصادفی آسیب دید.
وام در این توافق نامه برای مدت زمان کاملاً مشخصی داده شده است ، اما نوعی وام نیز وجود دارد که می تواند "در صورت تقاضا" ارائه شود. او را ناقص نامیدند.
قرارداد وام
در این نوع قرارداد ، یکی از طرفین (وام دهنده) اشیا or یا مقدار مشخصی را در اختیار طرف دیگر (وام گیرنده) قرار می دهد. تعهد وام گیرنده این بود که پس از انقضا یک دوره از پیش تعیین شده یا در صورت تقاضا ، او باید چیزها و پول مشخص را پس دهد.
توافق نامه ذخیره سازی
این توافق با این واقعیت مشخص بود که یکی از طرفین (سپرده گذار) چیزی را برای ذخیره سازی رایگان برای مدت معین به طرف دیگر (سپرده گذار) منتقل کرده است. لازم نبود این چیز متعلق به سپرده گذار باشد ، این می تواند مال دیگری باشد.
طبق این قرارداد ، سپرده گذار نه مالک ، نه مالک آن چیز شد ، بلکه او فقط آن را برای مدت زمان مشخص شده در قرارداد نگه داشت. او حق نداشت از این چیز استفاده کند ، آن را اجاره کند یا اجاره کند. از آنجا که قرارداد بصورت رایگان بود ، سپرده گذار ملزم به توجه ویژه به این موضوع نبود. اما در صورت خسارت عمدی یا خسارت ناشی از سهل انگاری فاحش ، وی مجبور به جبران تمام خسارات وارده به دارایی شخص دیگری شد.
