تصور یک فرد مدرن ، به ویژه شخصی که در یک شهر بزرگ زندگی می کند ، بدون این ابزار برای اندازه گیری زمان دشوار است. ساعت به فرد یک مرجع زمانی می دهد که او را با افراد دیگر متصل کرده و او را با واقعیت پیرامون سازگار کند.
خورشیدگرایی
دستگاه های ردیابی اولین بار بیشتر توسط خورشید هدایت می شدند و کاملاً به آن وابسته بودند. به همین دلیل ساده ، این مکانیسم ها در هوای ابری و بارانی و همزمان با شب ، کاربرد خود را از دست دادند. این روش محاسبه زمان در مصر باستان ابداع شد و در هند و تبت نیز مورد استفاده قرار گرفت. یونانی ها اولین کسانی بودند که فکر کردند سال را به 12 قسمت تقسیم می کنند و ماه را به 30 قسمت تقسیم می کنند. استفاده از ساعت آفتابی در حدود 3500 سال قبل از میلاد شروع شد. به منظور تعیین زمان فرا رسیدن ظهر نجومی ، از دستگاه خاصی استفاده شده است - gnomon. وقتی او کوچکترین سایه را به طول انداخت ، ظهر بود. با این حال ، این روش نیز ایده آل نبود ، زیرا لازم بود موقعیت گنومون در طول تغییر فصل ، اگر موازی با محور زمین نباشد ، تغییر کند. علاوه بر این ، چنین ساعت هایی تفاوت مناطق زمانی را در نظر نمی گیرند.
وقت تمام است
با شروع از 1400 سال قبل از میلاد و تا قرن هفدهم ، بشر به طور فعال از یک ساعت آبی استفاده کرد که "کلپسیدرا" نیز نامیده می شود ، برای اندازه گیری زمان. در میان نمایندگان اقوام مختلف ، آنها ساختار و اصل عملکرد کمی متفاوت داشتند. بنابراین ، در میان مصریان و یونانیان ، زمان با تعداد قطره های آب خارج شده از کشتی محاسبه می شود ، در حالی که در بین چینی ها و هندوها ، برعکس ، با تعداد قطرات آبی که کشتی شناور در استخر را پر کرده است از آب. به لطف ساعت آب بود که عبارت بالدار "زمان تمام شد" ظاهر شد.
مدل های آونگ
فقط در قرن هفدهم بود که مردم مدلهای جدید ساعت را اختراع کردند که کاملاً متفاوت از همه مدلهای قبلی بود. ساعتی بود که به دلیل نوسانات آونگ ، چرخ دنده چرخشی را چرخاند ، که به نوبه خود ، موقعیت عقربه دقیقه را تغییر داد. در این مدل نیز نقصی وجود داشت: نوسانات در بعضی موارد از بین رفتند و آونگ باید دوباره با دست چرخانده شود. درست است که بعداً مدل آونگ با اضافه کردن باتری های خارجی و سپس داخلی تا حدودی بهبود یافت. در قرن نوزدهم ، صفحه ساعت به شکل آشناتری برای انسان مدرن ظاهر شد ، یعنی به 12 قسمت تقسیم شد. لازم به ذکر است که هم اکنون نیز ساعت های پاندولی در برخی از خانه ها یافت می شود ، به عنوان مثال ساعت های کف یا دیوار.
ساعت مچی مدرن
سوئیس به درستی زادگاه ساعتهای مچی در نظر گرفته شده است ، زیرا ساکن این کشور خاص اروپای غربی - جان هاروود - ابتدا شروع به تولید انبوه آنها کرد. این در سال 1923 اتفاق افتاد. اندکی پس از آن ، در سال 1927 ، وارن ماریزون کانادایی اولین مدل های کوارتز ساعت مچی را اختراع کرد که با دقت بالا مشخص می شوند. قابل توجه است که برای اولین بار آنها مدتها قبل از همه این وقایع ، در طول زندگی بلیز پاسکال ، که اولین کسی بود که مچ دست خود را به مچ دست بستند ، ساعت را با یک نخ به دست خود وصل کرد. البته ، انواع مدل های مدرن ساعت و از همه مهمتر - دقت و قابلیت اطمینان آنها ، بشر مدیون هر یک از مراحل توسعه و شکل گیری آنها است.
