مکانهای زیادی بر روی زمین وجود دارد که هوای گرم و خشک برای مدت طولانی ادامه دارد. شرایط بسیار سخت برای اشکال زندگی معمولی را می توان در بیشتر بیابان های آسیا ، آفریقا و آمریکای شمالی مشاهده کرد. اما مکانهای خاصی در کره زمین وجود دارد که دما هر رکورد قابل تصور را می شکند.
گرمترین مکانهای کره زمین
برای چندین دهه ، شهر العزیزیا در لیبی گرمترین مکان کره زمین تلقی می شد. در سال 1922 ، هواشناسان دمای 58 درجه سانتی گراد را در این منطقه ثبت کردند. این شهر در لیبی تقریباً نود سال سابقه آب و هوایی را در اختیار داشت. در این مدت ، این شاخص بارها و بارها توسط کارشناسان مورد سال قرار گرفت ، زیرا آنها معتقد بودند که اندازه گیری ها با اشتباه انجام شده است.
می توان با خیال راحت گرمترین مکانهای کره زمین را به ال-عزیزی نسبت داد ، زیرا در ماه های تابستان دما در اینجا اغلب به 48 درجه سانتی گراد می رسد.
دره مرگ ، واقع در کالیفرنیا ، همچنین به طور مداوم موقعیت های بالایی را در میان دیگر مکان های گرم کره زمین نشان می دهد. اغلب اوقات دماسنج در اینجا از 50 درجه سانتیگراد بالاتر می رود. دره مرگ با تعداد قابل توجهی از روزهای سال با بالاترین دما متمایز می شود. تعداد کمی از اشکال زندگی در این مکان کم آب و خشک دیده می شود.
رکورد دمای سیاره
از ابتدای قرن بیست و یکم ، کویر دشت لوت ایران نخل را در میان نقاط "گرم" کره زمین نگه داشته است. این مکان خشک قسمت مرکزی ارتفاعات ایران را اشغال می کند. طول کویر مملو از شوره زار بیش از پانصد کیلومتر و عرض بیش از دویست کیلومتر است.
این منطقه که توسط خورشید سوزانده شده و توسط مردم رها شده است ، به ندرت توسط متخصصان هواشناسی بازدید می شود ، بنابراین اندازه گیری های منظم دما در اینجا انجام نمی شود.
ماهواره آمریکایی هنوز موفق به تعیین دما در صحرای دشت لوت شد و مشاهدات برای چندین سال انجام شد. داده های فضاپیما نشان داد که از سال 2004 تا 2007 و همچنین در سال 2009 ، درجه حرارت در این منطقه به طور قابل توجهی از قرائت دماسنج در مناطق دیگر جهان فراتر رفته است. و در سال 2005 ، تجهیزات دمای بالاتر از 70 درجه سانتیگراد را در صحرای ایران ثبت کردند. این رقم به بالاترین میزان ثبت شده در کل مدت مشاهدات روی کره زمین تبدیل شده است.
دانشمندان برای تحقیقات اقلیمی خود به طور فزاینده ای به اطلاعات به دست آمده از تجهیزات نصب شده در ماهواره های فضایی اعتماد می کنند. این روش ساده سازی قابل توجه روش اندازه گیری را امکان پذیر می سازد. واقعیت این است که اکثریت قریب به اتفاق مناطق بیابانی ، که در اصل ، ثبت درجه حرارت در آنها امکان پذیر است ، آنقدر دور و غیرقابل دسترسی هستند که نمی توان به طور منظم در آنجا شاخص گرفت. ساخت ایستگاه های هواشناسی در بیابان ها کاری عمداً بی سود است. تجهیزات زمینی ممکن است به سادگی نتوانند تنش گرمایی را تحمل کنند.
