به عنوان یک قاعده ، باران به عنوان رطوبت حیاتی گیاهان تلقی می شود ، که بدون آن نمی توانند به مدت طولانی وجود داشته باشند. با این حال ، هر آبیاری مفید نیست. برخی از بارش ها می توانند به گلها و درختان آسیب برسانند و یا حتی منجر به مرگ آنها شوند.
دستورالعمل ها
مرحله 1
در حالت ایده آل ، آب باران محیطی خنثی دارد ، اما امروزه چنین باران های خالصی عملاً یافت نمی شود. هوا به بقایای اسیدی مختلف ، اغلب اوقات اکسید گوگرد ، اکسید نیتروژن و مونوکسید کربن ، که محصول جانبی کارخانه های فرآوری فلزات و نیروگاه های حرارتی است ، و همچنین زباله هایی که توسط وسایل نقلیه بیشماری به هوا منتقل می شود ، آلوده است. اکسیدها با مولکول های آب تماس پیدا می کنند و در معرض تابش خورشید قرار می گیرند. در نتیجه ، یک باران اسیدی واقعی روی زمین می بارد.
گام 2
باران اسیدی بلافاصله گیاهان را از بین نمی برد - برای این منظور ، غلظت ترکیبات شیمیایی در آب باید بسیار زیاد باشد. با این حال ، این صدمات زیادی به فلور وارد می کند. درختان و درختچه ها پس از چنین آبیاری برخی از برگهای خود را از دست می دهند و مقاومت کمتری در برابر سرما دارند.
مرحله 3
به دلیل واکنشهای شیمیایی که پس از رسیدن اسیدها به خاک رخ می دهد ، برخی از عناصر کمیاب هضم نمی شوند. علاوه بر این ، باران اسیدی بر میزان رشد ریشه نیز تأثیر می گذارد: سرعت آن کاهش می یابد و گیاهان قادر به دریافت تغذیه مورد نیاز نیستند. بدترین حالت برای گیاهان آبزی است - آنها اولین کسانی هستند که پس از باران اسیدی می میرند.
مرحله 4
گیاهان تنها گیاهانی نیستند که از بارش اسید رنج می برند. آنها همچنین روی حیواناتی که بخشی از درختان آسیب دیده ، علفها و بوته ها را می خورند ، آب اسیدی می خورند تأثیر می گذارند. فرد در معرض اثرات مضر مشابه قرار می گیرد. باران اسیدی می تواند ساختمان ها و بناهای معماری را از بین ببرد و در نتیجه به بودجه دولت آسیب برساند.
مرحله 5
یافتن مکانی در کره زمین که کاملاً بدون بارندگی اسیدی باشد دشوار است ، اما کشورهای اروپای غربی و آمریکای شمالی مانند اتریش ، جمهوری چک ، آلمان ، سوئیس ، هلند و ایالات متحده بیشترین آسیب را می بینند از آنها.
