استفاده از باروت به عنوان اتهام اسلحه و توپ ، مخترعان را به فکر انداخت که آیا می توان از این ماده برای تخریب استحکامات استفاده کرد یا خیر. معرفی چنین دستگاه هایی در ابتدا به دلیل کمبود دستگاه منفجره از راه دور با مشکل روبرو شد. با اختراع سیم فیوز راهی برای خروج پیدا شد.
سیم فیوز چگونه ظاهر شد؟
در ابتدا ، از روشهای بدوی برای منفجره از راه دور مواد منفجره استفاده می شد ، به عنوان مثال ، رد پودرها به اتهام می رسید. اما این روش م notثر نبود ، زیرا تا حد زیادی به شرایط خارجی بستگی داشت. و محاسبه زمان انفجار تقریباً غیرممکن بود ، زیرا پودر باز با سرعت متغیر می سوخت.
این مشکل توسط دباغ انگلیسی ویلیام بیکفورد ، مردی که هیچ ارتباطی با امور نظامی نداشت ، حل شد. در مکان های زندگی و تجارت چرم ، معادن سنگ معدن به وفور وجود داشت. بیش از یک بار بیکفورد مجبور شد به شکایات معدنچیان در مورد فتیله های غیرقابل اعتماد که در معادن برای تضعیف سنگ استفاده می شد گوش دهد. حوادث ناشی از سو mis استفاده از مواد منفجره در استخراج معادن معمول بود.
یک روز بیکفورد در حال ملاقات با یکی از دوستانش بود که طناب درست می کرد. دباغ کننده توجه را به این واقعیت جلب کرد که طنابهای محکم از بسیاری از الیاف جداگانه در هم تنیده تشکیل شده اند. و سپس این فکر به ذهن او خطور کرد: برای ایجاد یک فتیله ایمن و قابل اعتماد برای انفجار ، لازم است که باروت را در یک توپی توخالی طناب ریخته شود.
بیکفورد شروع به کار کرد. در نتیجه بسیاری از آزمایشات ، یک سیم دو بافته ایجاد شد. لایه ها در جهات مختلف پیچیده شده اند. مخترع برای محافظت از محتوای بند ناف در برابر رطوبت ، از لاک و رزین مخصوص استفاده کرد. بیكفورد پودر توپ سنتی را با یك نوع دیگر جایگزین كرد كه مدت زمان سوختن آن بیشتر بود. به این ترتیب اولین سیم از نوع فیوز ظاهر شد که نه تنها در صنعت معدن ، بلکه در ارتش نیز کاربرد داشت.
عمر دوم سیم فیوز
متعاقباً ، سیم فیوز بیش از یک بار بهبود یافته است. آنها به جای اینکه انتهای سیم را با کبریت روشن کنند ، شروع به استفاده از جرقه زنی های ایمن ویژه کردند. برای روشن کردن فتیله ، اکنون کافی بود بند بند را بکشید یا سنجاق را بکشید. به این ترتیب می شد بند ناف را در هوای بارانی و در وزش باد شدید آتش زد. اما افسوس ، زیر آب فیوزها نمی توانست بسوزد.
در طول جنگ جهانی دوم ، مهندسان نظامی این مشکل را نیز حل کردند ، و در عین حال به نرخ سوختن با ثبات تری دست یافتند. اکنون کار انفجار می تواند در زیر آب انجام شود ، بدون ترس از این که در حساس ترین لحظه فیوز خاموش شود. آب بندی بند ناف یک حرکت قدرتمند بود ، اگرچه برای انجام این کار ، مخترعین مجبور شدند استفاده از پودر سیاه را کنار بگذارند و بسیاری از طرح های این نوار را امتحان کنند.
در امور نظامی مدرن و در انفجار صنعتی bickfords ، بند ناف که آتش رسان نامیده می شود ، به ندرت استفاده می شود. در مواردی استفاده می شود که روش الکتریکی کامل شلیک مناسب نیست. اکنون می توان سیم فیوز سنتی را که در کار است اغلب در فیلم های تاریخی مشاهده کرد.
