انتقال هر سرزمین یا حتی کل روستا و همچنین کل یا بخشی از درآمد حاصل از آن توسط حاکم یکی از کشورهای خاور نزدیک و میانه انجام شده است. اگر در ابتدای وقوع ، آیکت برای استفاده موقت منتقل شود ، سپس به تدریج به یک مادام العمر منتقل می شود ، و پس از آن ، آیکت با حق ارث بعدی در نسل دریافت می شود.
دستورالعمل ها
مرحله 1
این قلمرو می تواند با مالکیت کامل به شخصی منتقل شود یا فقط درآمد حاصل از این زمین ها و حق مدیریت آنها به منظور ایجاد درآمد به مالک منتقل شود. برای ارباب فئودال ، این یک شکل نسبتاً مناسب برای بدست آوردن درآمد دائمی بود و او مجبور به اقامت دائم در سرزمین های اختصاص داده شده به خود نبود. یک مالک عشایر نمی تواند نوع زندگی عشایری خود را تغییر دهد ، سالی چندین بار به ایکتا می آید ، با غذا یا پول مالیات می گیرد
گام 2
علاوه بر این ، "ikta" نامی بود كه خلیفه به والی به سرزمین ها می داد تا وی با هدف انتقال بعدی آنها به خزانه دولت ، مالیاتی را از جمعیت ساكن در این قلمرو دریافت كند. غالباً ، ایکتا دارای شخصیتهای بزرگ نظامی نزدیک به حاکم بود ، که قرار بود گروههای مسلح قدرتمندی را در زمینهای اختصاص داده شده به خود نگه دارد ، که وظیفه آنها محافظت از قلمرو خود و به دستور خلیفه ، عالی بود قدرت دولتی. ایکتا نوع شرقی تخصیص های فئودالی در کشورهای قرون وسطایی اروپای غربی است.
مرحله 3
تفاوت بین ایکتا و مالکیت دولت ، اول از همه ، این است که صاحب زمین و رهبر آن ، که حق گرفتن مالیات از دهقانان را دارد ، لنیک (موکتا) شد ، و نه دولت. سیستم مشابهی از توزیع توزیع در اواخر قرن 7 آغاز شد ، اما به طور کامل در قرن 8-10 مستقر شد.
مرحله 4
میزان زمین های داده شده به ایکتا در ایالت های سلجوقی و هولاگوید که در قرون وسطی وجود داشتند ، به میزان قابل توجهی افزایش یافت. نه تنها اشیا individual فردی و مالیات از آنها به ایکتا ، بلکه شهرک های کوچک ، بزرگ و حتی کل مناطق نیز منتقل شد. صاحبان Iqt بتدریج نه تنها به صلاحدید خود از مردم ساکن در سرزمینهای متعلق به خود حق دریافت مالیات را بدست آوردند ، بلکه دارای قدرت قضایی نیز شدند.
