سقوط بزرگترین و مجلل ترین ناوشکن زمان خود ، که نام آن "تایتانیک" بود ، در شب 14-15 آوریل 1912 اتفاق افتاد. کشتی بخار بندر ساوتهمپتون را ترک کرده و عازم نیویورک بود. در پایان روز چهارم سفر ، با کوه یخی برخورد کرد و ظرف دو ساعت غرق شد.
دستورالعمل ها
مرحله 1
تایتانیک هشت طبقه در 31 مه سال 1911 به فضا پرتاب شد. این کشتی با طول 269 متر ، عرض 30 متر و جابجایی 52 310 تن ، بزرگترین کشتی در جهان بود. برای ایمنی بیشتر ، شناور دارای یک ته دو طبقه و 16 محفظه با درهای مهر و موم شده بود. به گفته طراحان ، تایتانیک غرق نشدنی بود. حتی اگر آب از 4 محفظه کمان یا 2 محفظه در وسط یا عقب غرق شود ، کشتی شناور خواهد ماند. تعداد قایق های نجات کاهش یافته است تا فضای پیاده روی بیشتری برای مسافران کلاس I فراهم شود. 20 قایق فقط می توانستند 1،178 نفر را در خود جای دهند ، اگرچه 2224 نفر برای اولین سفر از طریق اقیانوس اطلس در تایتانیک به این سفر پرداختند.
گام 2
در 14 آوریل ، اپراتورهای رادیویی تایتانیک اخطارهای زیادی از کشتی های همسایه در مورد رانش یخ دریافت کردند. همه ، از جمله ناخدای کشتی ، می دانستند که تعداد رکوردی کوه های یخ و میدان های یخی در آن سال در بخش مسیر ماوراlantالنهرهای جنوبی ثبت شده است.
مرحله 3
حدود ساعت 11:15 بعد از ظهر ، بیشتر مسافران آن روز قبلاً به کابین های خود رفته بودند و برای خواب آماده می شدند. هوا آرام بود ، دمای هوا تا -1 درجه سانتیگراد کاهش یافت. تایتانیک با سرعت 41.7 کیلومتر در ساعت در حرکت بود. در ساعت 23:30 ، مأموران مراقبت متوجه اندکی مه در افق می شوند ، اما بدون دوربین شکاری نمی توانند منشا آن را تعیین کنند. دوربین شکاری در گاوصندوق بود که کلید آن را یکی از همتایان کاپیتان که آخرین روز پرواز را تعلیق کرده بود ، گذاشت. در ساعت 23:39 ، یکی از دیده بان ها کوه یخی را مشاهده کرد و فاصله تقریبی تا آن را تعیین کرد - 650 متر. وی بلافاصله از طریق تلفن به افسر جیمز مودی هشدار داد و وی این موضوع را به افسر وظیفه افسر ویلیام مرداک گزارش داد. مرداک "Left inoard" ، سپس فول بک و سپس Starboard را فرمان داد. تایتانیک به حدی قابل کنترل نبود که بتواند یخ ها را دور بزند. در ساعت 23:40 ، کشتی با سمت تخته کوهی خود کوه یخ را لمس کرد ، که منجر به ایجاد سوراخ هایی در زیر خط آب شد. تمام موتورهای کشتی متوقف شده و کشتی رانش می کند.
مرحله 4
هر ثانیه میزان نگهداری تایتانیک پنج تن آب بیشتر بود. پس از برخورد ، مرداک دستور بستن درب تحت فشار را داد. ساعت 11:42 بعدازظهر ، ناخدا ادوارد اسمیت فرماندهی کشتی را بر عهده گرفت. برای جلوگیری از منفجر شدن دیگهای بخار ، عجله کنندگان با عجله آتش را خاموش کرده و از طریق شیرآلات مخصوص در دیگهای بخار شماره 6 و شماره 5 بخار را آزاد کردند. تا ساعت 11:50 بعد از ظهر تایتانیک قبلاً 6 درجه در سمت راست فرو رفته بود. کاپیتان اسمیت و طراح ارشد کشتی ، توماس اندروز ، عرشه های پایین تر را بازرسی کردند. اداره پست و سالن رقص کاملاً سیلاب شده بود. کاپیتان دستور داد تا آب اتاق های دیگ بخار را بیرون بکشد ، اما خیلی سریع رسید. اندروز به این نتیجه رسید که تایتانیک حداکثر 1.5 ساعت در آب بماند.
مرحله 5
مسافران در هنگام برخورد با کوه یخ احساس لرزیدند و سعی کردند بفهمند چه اتفاقی افتاده است. خدمه کشتی همیشه جواب دادند که همه چیز مرتب است. اولین ترس وقتی متوقف شد که تایتانیک متوقف شد. بسیاری از مسافران کابین ها را ترک کرده و در اتاق های غذاخوری و سالن ها جمع شدند.
مرحله 6
در ساعت 0:05 ، آماده سازی برای تخلیه آغاز شد: پوشش ها از قایق های نجات برداشته شد. کاپیتان اسمیت به اپراتورهای رادیویی دستور داد تا سیگنال های پریشانی ارسال کنند. در ساعت 0:15 به مسافران توصیه شد لباس گرم بپوشند ، جلیقه نجات بردارند و بر روی عرشه قایق بیرون بروند. به آنها گفته شد كه فقط كودكان و زنان سوار قایق می شوند (و حتی در این صورت فقط به عنوان یك اقدام پیشگیرانه). مسافران کلاس دوم فهمیدند که در قایق ها مکان کافی برای همه وجود ندارد ، وحشت کردند. کسانی که در کلاس سوم سفر می کردند به هیچ وجه نمی توانستند از روی عرشه بیرون بیایند: یا در راهروهای بی پایان گم شدند ، یا خود را در مقابل درهای بسته شده توسط مهمانداران دیدند.
مرحله 7
بیشتر مسافران تخلیه را اقدامی زودرس می دانستند ، زیرا تایتانیک کاملاً ایمن بود و به عنوان غیرقابل غرق شدن تبلیغ می شد. در ساعت 0:20 اولین مسافران در قایق ها نشستند. در ساعت 0:25 ، ارکستری شروع به نواختن روی عرشه قایق کرد. بسیاری از مسافران درجه یک مایل به ترک کشتی نبودند. آنها قرار نبودند روی عرشه یخ بزنند ، اما می خواستند در یک سالن گرم پل بزنند. آنها تردیدی نداشتند که تایتانیک ایمنی آنها را تأمین می کند. در ساعت 0:40 ، چندین علامت سیگنال سفید از سطح بالایی شلیک شد.
مرحله 8
قایق شماره 7 دارای 28 مسافر بود (اگرچه این قایق برای 65 نفر طراحی شده است). او در طنابهای 21 متری کنار پهلو گرفته شد و در آب پایین آمد. ده قایق بعدی نیز به همین ترتیب بود. فقط در ساعت 1:20 بامداد ، مسافران دریافتند که تایتانیک باید در ساعت بعد غرق شود ، زمانی که آب پیش بینی را پر کرد. وحشت جزئی آغاز شد. مردم از این سو به آن طرف می دویدند و به دنبال فضای آزاد در یک قایق بودند. در میان تمام افراد نجات یافته 65 درصد مسافران کلاس I بودند.
مرحله 9
اپراتورهای رادیویی تایتانیک به انتقال سیگنال های پریشانی ادامه دادند. در ساعت 0:30 کشتی "Carpathia" پاسخ داد ، اما حتی با حداکثر سرعت نیز می تواند زودتر از 4 ساعت به کشتی در حال غرق شدن نزدیک شود. کالیفرنیا نسبتاً دور از تایتانیک نبود ، اما افسران روی پل آن ، با دیدن شراره های سیگنال سفید ، فکر کردند که هیچ تلگرافی در کشتی همسایه وجود ندارد و خدمه او از تجمع یخ خبر می دهند.
مرحله 10
در ساعت 2:05 بامداد آخرین قایق نجات به آب انداخته شد. در هواپیما ، جایی که حدود 800 مسافر و 600 خدمه وجود داشت ، وحشت گسترده ای آغاز شد. آب شروع به طغیان پل کاپیتان و کابین افسران کرد. مردم در استرن ، که در آن زمان شروع به بالا آمدن کرد ، جمع شدند و شروع به خواندن سرودهای مذهبی کردند. ساعت 2:15 بامداد ، پروانه ها از زیر آب ظاهر شدند. ساعت 2:16 بامداد برق کاملاً خاموش شد. در ساعت 2:18 بامداد بدنه آستر به دو قسمت تقسیم شد: کمان بلافاصله غرق شد و سترن به حالت ایستاده قرار گرفت. ساعت 2:20 بامداد ، او کاملاً زیر آب بود.
مرحله 11
مسافران زنده مانده در آب یخ زده بودند. برخی بر اثر هیپوترمی و برخی دیگر بر اثر حمله قلبی درگذشتند. فقط 35 نفر موفق به زنده ماندن و صعود به قایق تاشو وارونه B شدند و 20 نفر دیگر در قایق A ، که تا حدی دچار آبگرفتگی شدند.
مرحله 12
چراغهای Carpathia در ساعت 3:30 در افق ظاهر شدند. ساعت 4:10 صبح اولین قایق نجات در کنار کشتی بود و سپس بقیه. در مجموع 712 مسافر تایتانیک سوار کارپاتیا شدند. ساعت 9:00 کشتی به سمت نیویورک حرکت کرد.
