توفان های طاقت فرسا ، قدرت خود را از دست می دهند ، به معنای واقعی کلمه همه چیز را در مسیر خود از بین می برند. مدت هاست که نام آنها شنیده شده است: "ویلما" ، "ایزابل" ، "کاترینا". رسم است که به این پدیده های جوی خطرناک در آمریکا نام زن می گذارند.
بادهای طوفانی از 9 تا 12 روز زندگی می کنند و در این مدت سیکلونهای دیگری می توانند به طور موازی در منطقه رخ دهند. برای اینکه گیج نشویم ، هوا شناسان نام های شخصی را به توفان ها می دهند. برای مدت طولانی نام مقدسین مسیحی به آنها داده می شد ، که روز آنها نزدیکترین روز به پدیده جوی اتفاق افتاده بود یا آنها را به نام منطقه ای که طوفان آغاز شده بود ، نامگذاری کردند. در طول جنگ جهانی دوم ، هواشناسی تحت نظارت دقیق نیروی هوایی ایالات متحده قرار گرفت و آنها شروع به تماس با طوفان ها به نام همسران و معشوقه های خود کردند. در سال 1953 ، این روند طنز آمیز (دادن نام های زنانه به توفان ها) رسمیت یافت. علاوه بر این ، هر نام توسط مرکز ملی طوفان تحت اداره اقیانوس و جوی تأیید شد. اولین طوفانی که بر این اساس نامگذاری شده بود به احترام قهرمان رمان جورج ریپلی استوارت "طوفان" نام "مری" را بر خود داشت. سپس فهرستی از 84 نام زن کوتاه تهیه شد که برای نام طوفان توصیه می شود. مخالفت فمینیستی با این نوآوری باعث شد سازمان جهانی هواشناسی در سال 1979 ، همراه با سرویس ملی هواشناسی ایالات متحده ، لیست جدیدی از نامها را تهیه کند که شامل مردان سازمان طوفان اکنون شش لیست را تصویب کرده است که هر کدام از آنها 21 نام را تشکیل می دهد. هر سال یک لیست. پس از یک دوره شش ساله ، از لیست ها دوباره استفاده می شود. نام توفان که دارای نیروی تخریب ویژه ای بود از لیست خارج شده است. این طوفان کاترینا بود که در سال 2005 بیداد کرد. از سال 1953 ، در مجموع 70 نام از لیست حذف شده اند. نام طوفان ها توسط سازمان هواشناسی جهانی که دفتر مرکزی آن در ژنو قرار دارد انتخاب شده است. اما همه آنها نام شخصی ندارند. فقط به توفانهایی که سرعت باد آنها حداقل 63 کیلومتر در ساعت باشد ، چنین "افتخاری" تعلق می گیرد.
