بینامتن تعامل گفتگوی مقاله ها ، همبستگی یک متن خاص با مقاله دیگر است ، که افشای معنای لازم برای نویسنده را تضمین می کند. این روش و نوع اصلی ساخت یک اثر هنری در مدرنیسم و پست مدرنیسم است. ماهیت آن در این واقعیت نهفته است که متن از خاطرات و نقل قول ها به سایر آثار خلق شده است.
نسخه اصلی "گفتگوی بین متون" متعلق به فیلسوف و اندیشمند روسی ، نظریه پرداز هنر اروپا باختین میخائیل میخائیلوویچ است. امروزه از بینامتنیت به طور فعال در متون ادبی و علمی استفاده می شود.
ظهور این اصطلاح
اصطلاح بینامتنی در سال 1967 توسط محقق و نظریه پرداز فرانسوی پس ساختارگرایی فرانسوی جولیا کریستوا مطرح شد. این برای نشان دادن ویژگی عمومی متون استفاده می شد ، متشکل از وجود روابط خاصی که به بخشهایی از متن اجازه می دهد به یکدیگر مراجعه کنند. علاوه بر این ، پیوندها می توانند صریح یا ضمنی باشند.
ظهور این اصطلاح و ظهور نظریه دقیقاً در پایان قرن بیستم تصادفی نیست. توسعه رسانه ها ، افزایش در دسترس بودن هنر و آموزش گسترده منجر به نشانه گرایی قدرتمند زندگی بشر شده است.
اگر موفق به ارائه چیز جدیدی شدید ، پس هنوز هم باید با آنچه قبلاً اختراع شده مرتبط باشد. اگر صحبتی از تازگی وجود نداشته باشد ، چنین رابطه ای قابلیت اطمینان اطلاعات ، قابلیت اطمینان و اعتبار آن را نشان می دهد. هنر و بسیاری از فرایندهای معاصر هرچه بیشتر بینامتنی می شوند.
اشکال و عملکردها
سه فرم اصلی بینامتنی وجود دارد:
1. نقل قول. این قالب اصلی مقالات علمی بینامتنی مدرن است. این نمایانگر قطعات مشخص شده از متنهای نوشته شده قبلی است.
2. بازگویی غیر مستقیم. کلمات و گفته های خاصی گرفته نمی شود ، بلکه فقط گزیده ها و معنای اصلی است.
3. پیوندهای پس زمینه به یک ایده یا نظریه قبلاً منتشر شده.
توابع بین متن:
1. معتبر. به شما امکان می دهد منبع دقیق عبارت را تعیین کنید. روایی و پایایی اطلاعات را نشان می دهد.
2. متن سازی. Intertext به شما امکان می دهد پایه ای معنی دار برای مطالب ایجاد کنید.
3. اطلاعاتی. هرگونه داده و اطلاعات را انتخاب و انتقال می دهد.
اصطلاح بینامتنی برای اشاره به مجموعه متنی است که به طور مداوم در حال تکامل هستند یا در سطح مجازی ، ایده آل یا کتابخانه وجود دارد.
در واقع ، هر متن بین متن است ، زیرا هیچ اطلاعاتی وجود ندارد که قبلاً ذکر نشده باشد یا حداقل اشاره ای به آن وجود نداشته باشد. این ماده را می توان با پارچه ای مقایسه کرد که از نقل قول ها و جملات قبلاً استفاده شده است.
