والدین نقش بسیار زیادی در زندگی کودک دارند. اما نه تنها در دوران کودکی ، بلکه در بزرگسالی نیز خود را نشان می دهد. تربیت یک فرد بالغ از اهمیت تحصیلات و خصوصیات شغلی وی کمتر نیست.
تربیت نتیجه تربیت کودک توسط والدین و سایر افراد وابسته به خانواده وی است. در زندگی بزرگسالان ، خوش اخلاقی به عنوان رفتاری در نظر گرفته می شود که با هنجارهای عمومی پذیرفته شده ، پیروی از قوانین خوش سلیقه مطابقت دارد.
علاوه بر تلاش والدین ، که سهم آنها در تربیت نقش زیادی دارد ، برای تربیت واقعی ، یک فرد بالغ باید روزانه روی خودش کار کند. از این گذشته ، از هیچ کجا ظاهر نمی شود و تحت تأثیر شرایط مختلف می تواند تغییر کند. به عنوان مثال ، وضعیت سیاسی جامعه ، تغییر در ارزش های فرهنگی.
اول از همه ، پرورش خوب یک رفتار مودبانه و مودبانه با اطرافیان است. این احترام و آگاهی از ارزش هر فرد و کل جامعه است. توانایی برقراری ارتباط با مردم ، یافتن زبان مشترک با نمایندگان همه فرهنگ ها ، مذاهب و گروه های دیگر در موقعیت های مختلف نیز ویژگی این کیفیت است.
تربیت به معنای دانش و پایبندی دقیق به قوانین آداب ، فرهنگ رفتار است. از یک مفهوم گسترده تر ، می توان آن را فرهنگ درونی یک شخص دانست که در جهان بینی منعکس می شود. و این منجر به این واقعیت می شود که خوش اخلاقی بخشی جدایی ناپذیر از هوش است.
این ویژگی یک فرد در حرکات ، حالت های چهره ، گفتار او آشکار می شود. گفتار یک فرد خوش اخلاق مملو از کلمات انگلی ، زشت و ناپسند نیست ، حرکات او آرام و با اعتماد به نفس است ، و بی نظم و خشن نیست.
هر عملی می تواند نشان دهد که چقدر خوش اخلاقی بر سایر خصوصیات فرد غلبه دارد. یک در بسته در مقابل عابری در پشت سر شما ، یک نگاه مخالف نسبت به نمایندگان یک گروه اجتماعی خاص ، سخنی تند و گفتار خشن به دلیل مسدود شدن اتومبیل در راه شما - همه این چیزهای کوچک در کل تصویری را تشکیل می دهد که به شدت با درک پرورش خوب در تضاد است.
این کیفیت از کودکی شکل می گیرد ، اما بدون حفظ ایده آل ها ، از بین می رود. بنابراین ، برای یک بزرگسال بسیار مهم است که از خود مراقبت کند ، به دیگران احترام بگذارد ، آداب را رعایت کند ، با درایت و دیپلماتیک باشد. به عبارت دیگر ، در جامعه زندگی کردن ، با در نظر گرفتن نظرات و علایق دیگران.
