علم هرگز نتوانسته است به تمام س questionsالات پاسخ عینی و واحدی بدهد. و حتی بیشتر از آن ، وقتی جواب تا حدی فلسفی شود ، او نمی تواند این کار را انجام دهد. این بحث در مورد هوش نیز هست: از یک طرف ، بدیهی است که افرادی باهوش تر از اطرافیان هستند. با این حال ، یک نویسنده نابغه لزوماً ریاضیدان خوبی نیست. بنابراین ، نه سفسطه و نه مهندسی ژنتیک نمی توانند تعریف دقیقی از پدیده عقلانیت ارائه دهند.
دستورالعمل ها
مرحله 1
به طور رسمی ، هوش ، توانایی درک و حل مشکلات از هر نوع ، با استفاده از تمام روش های شناختی در نظر گرفته شده است. در این حالت ، مشکلات می توانند به معنای حل مسائل ریاضی و تجزیه و تحلیل یک اثر هنری باشند. علاوه بر این ، شاخص هوش ، توانایی نتیجه گیری حداکثر تعداد بر اساس حداقل اطلاعات است. یک نمونه عالی از این شرلوک هلمز افسانه ای است ، که با همه چیزهای دیگر برابر ، می تواند نتیجه گیری منطقی تر از همکارانش داشته باشد.
گام 2
بر اساس این تعاریف ، ضریب هوشی تولید شد. برای تعیین آن ، تعدادی از کارها و مدت زمان مشخصی برای حل آنها تعیین می شود - معمولاً یک ساعت. اساس این آزمون این است که مشکلات حل کننده ای را از انواع کاملاً مختلف ، گاهی فقط از نظر ظاهری مشابه ، و گاهی کاملاً از نظر ساختاری یکسان ارائه می دهد. تعداد امتیازات به سن تقسیم می شود - این تجربه زندگی را جبران می کند - و نتیجه مقدار نهایی است. به طور معمول ، آزمون ها به گونه ای تنظیم می شوند که مقدار استاندارد 100 امتیاز باشد.
مرحله 3
تست های ضریب هوشی همیشه اطلاعات صحیحی را ارائه نمی دهند. اول از همه ، نتیجه تا حد زیادی به وضعیت روحی و جسمی فرد ، توانایی تمرکز وی بستگی دارد. از طرف دیگر ، عقل افراد بسیار باهوش یا احمق را نمی توان به این ترتیب تعریف کرد ، زیرا هرچه مقدار از هنجار بیشتر باشد ، خطای آن بیشتر است.
مرحله 4
ضریب هوشی نیز به دلیل مبتنی بر معماهای مشروط مورد انتقاد قرار گرفته است. به هیچ وجه منطق تفکر ، وسعت افق ها و کنجکاوی ابتدایی یک فرد را در نظر نمی گیرد. بنابراین ، یک سخنران درخشان که کاملاً با مردم یک زبان مشترک پیدا کند می تواند در آزمون آیزنک نمره کم و حیرت انگیزی کسب کند ، چنین وظایفی هیچ ارتباطی با شغل ندارد.
