چرنوبیل هنوز هم بدترین فاجعه در صنعت انرژی هسته ای جهان است. پیامد رادیواکتیو که پس از انفجار راکتور چهارم در نیروگاه هسته ای چرنوبیل رخ داد ، حتی به کشورهای اروپای شمالی نیز رسید ، اما سالهاست که علت این فاجعه مهیب در هاله ای از ابهام و بدون تعریف دقیق باقی مانده است.
وقایع نگاری چرنوبیل
انفجار در نیروگاه هسته ای چرنوبیل در تاریخ 26 آوریل 1986 رخ داد و در نتیجه آن چهارمین راکتور هسته ای این ایستگاه به طور کامل منهدم شد. خطرناک ترین مواد رادیواکتیو وارد محیط شدند و در سه ماه آینده ده ها نفر بر اثر دوز کشنده اشعه جان خود را از دست دادند. آتش نشانانی که احتراق راکتور را خاموش کردند بدون هشدار خطر و بدون دادن هیچ گونه تجهیزات حفاظتی به آتش سوزی منظم احضار شدند. در آن زمان نیروگاه هسته ای چرنوبیل قدرتمندترین نیروگاه هسته ای اتحاد جماهیر شوروی بود.
پس از از بین بردن آتش سوزی ، آتش نشانان به طور دسته جمعی در بیمارستان ها به سرانجام می رسند - در حالی که دولت شوروی سعی می کرد سکوت کند و متعاقباً مقیاس فاجعه ای که بر سر جهان آمده است را از طریق برخی گسل های ناشناخته کم رنگ کند. ایزوتوپهای پلوتونیوم ، اورانیوم ، استرانسیم ، سزیم ، ید و همچنین گرد و غبار رادیواکتیو از راکتور تخریب شده به جو وارد شدند. توده ای از این مواد کشنده در اروپای شرقی ، قسمت اروپایی اتحاد جماهیر شوروی و کشورهای اسکاندیناوی گسترش یافته است. بیشترین آلودگی های رادیواکتیو آلوده در سرزمین های اتحاد جماهیر شوروی بیلوروسی رخ داد.
علت فاجعه
در مورد کاتالیزور انفجار راکتور تا به امروز هیچ نظر قطعی وجود ندارد. برخی از کارشناسان مطمئن هستند که دلیل آن تجهیزات معیوب و اشتباهاتی بود که در هنگام ساخت نیروگاه هسته ای رخ داده است. بخش دیگر ادعا می کند که ممکن است خرابکاری و آزمایش هایی انجام شود که منجر به بار غیرقابل قبول و نقض شدید قوانین کار در راکتور شود. هنوز دیگران در مورد عامل انسانی صحبت می کنند - یعنی در مورد سهل انگاری و بی مسئولیتی کارمندان نیروگاه هسته ای چرنوبیل که مسئول عملکرد صحیح راکتور هستند.
عقیده ای وجود دارد که اگر راکتور در آغاز ساخت با یک درپوش بتونی که در پروژه برنامه ریزی شده بود پوشانده شده بود ، می توانست از فاجعه جلوگیری کند.
با این وجود محتمل ترین سناریوی فاجعه چرنوبیل را متخصصان فیزیک هسته ای می توانند بسازند. به احتمال زیاد ، این انفجار به دلیل خرابی سیستم تامین آب در گردش رخ داده است که میله های سوخت اورانیوم راکتور را خنک می کند. در نتیجه خرابی ، دما در واحد قدرت به شدت افزایش یافت که منجر به ذوب شدن میله ها و آزاد شدن بخار رادیواکتیو از آنها شد. این بخار با میله های روکش دار زیرکونیوم واکنش شیمیایی داده و هیدروژن انفجاری آزاد کرده و هسته راکتور را به یک بمب اتمی کشنده تبدیل می کند.
