"توقف کن ، لحظه ای!" - بسیاری از مردم می توانند مشترک این کلمات J. V. Goethe باشند. بنابراین من می خواهم برای خودم یک منظره زیبا یا تصویر یک عزیز را حفظ کنم ، تا ظاهر خود را برای فرزندان ادامه دهم و همه نمی توانند بر هنر نقاشی تسلط داشته باشند. نجات یافت "هنر عکاسی" - عکاسی.
عکاسی ، بدست آوردن یک تصویر از طریق قرار دادن ماده ای حساس به نور در برابر نور و ذخیره آن است.
حتی در دوران باستان ، مردم متوجه می شدند که نور تأثیر خاصی روی برخی از مواد و اشیا دارد: از این رو پوست انسان تیره می شود و برخی از سنگ ها - اوپال و آمتیست - برق می زنند.
اولین شخصی که از خصوصیات نور در عمل استفاده کرد ، دانشمند عرب الگازن بود که در قرن 10 در شهر بصره زندگی می کرد. او متوجه شد که اگر نور از طریق یک سوراخ کوچک وارد اتاق تاریک شود ، یک عکس وارونه روی دیوار ظاهر می شود. الاهازن از این پدیده برای مشاهده خورشید گرفتگی استفاده کرد تا مستقیماً به خورشید نگاه نکند. راجر بیکن ، گیوم دو سنت کلود و دیگر دانشمندان قرون وسطی نیز همین کار را کردند.
به چنین دستگاهی "camera obscura" گفته می شود. لئوناردنو داوینچی حدس زد که از آن برای ترسیم طبیعت استفاده کند. بعداً دوربین های قابل حمل ، پیشرفته تر ، مجهز به سیستم آینه ای ظاهر شدند. اما تا قرن نوزدهم ، حداکثر کاری که چنین دوربینی مجاز به انجام آن بود ، ترسیم یک تصویر پیش بینی شده با مداد بود.
اولین کسی که در جهت حفظ تصویر گام برداشت ، فیزیکدان آلمانی J. G. Schulze بود. در سال 1725 وی اسید نیتریک حاوی مقدار کمی نقره را با گچ مخلوط کرد. مخلوط سفید حاصل توسط نور خورشید تیره شد. تحقیقات J. G. Schulze توسط دانشمندان دیگر ادامه یافت و یکی از آنها ، J. F. Niepce فرانسوی ، موفق شد تصویر پیش بینی شده توسط دوربین obscura را بر روی صفحه ای که با یک لایه نازک از آسفالت پوشانده شده ثابت کند. گرفتن تصویر 8 ساعت طول کشید ، امروز چنین عکسی برای هیچ کس مناسب نیست ، اما این اولین عکس بود. در سال 1826 ساخته شد و "نمای از پنجره" نام داشت. یک عامل مهم تسکین تصویر روی آسفالت منقوش بود که به لطف آن می توان عکس را تکثیر کرد.
تا حدودی بعد ، یك هموطن از J. F. Niepce ، J. Daguerre ، توانست تصویری را روی صفحه مسی پوشانده شده با ماده حساس به نور - یدید نقره بدست آورد. بعد از نیم ساعت قرار گرفتن در معرض ، مخترع صفحه را با بخار جیوه در یک اتاق تاریک تصفیه کرد و از نمک سفره به عنوان یک ثابت کننده استفاده کرد. این روش daguerreotype نام داشت. تصویر مثبت بود ، یعنی سیاه و سفید ، اما با همان سایه های خاکستری که با رنگها مطابقت دارد. امکان شلیک از این طریق فقط اشیاary ساکن وجود داشت و تکرار چنین تصاویری غیرممکن بود.
بسیار راحت تر روش ابداع شده توسط شیمیدان انگلیسی W. Talbot - کالوتایپ. او از کاغذ آغشته به کلرید نقره استفاده کرد. هرچه نور روی چنین کاغذی قویتر شود ، تاریک تر می شود ، بنابراین یک تصویر منفی بدست می آید و از آن روی همان کاغذ تصویر مثبتی گرفته می شود. و می توانید بسیاری از اینگونه چاپ های مثبت را انجام دهید! همچنین مهم بود که W. Talbot به نوردهی دست یابد ، که چند دقیقه طول کشید.
پس از آزمایش های U. Talbot ، ما می توانیم در مورد عکاسی به مفهوم مدرن آن صحبت کنیم. این اصطلاح توسط دو دانشمند - I. Medler آلمانی و W. Herschel انگلیسی به طور مستقل معرفی شد. در آینده ، هر دو دوربین و مواد عکاسی بهبود یافتند.
در اواخر قرن بیستم ، عکاسی دیجیتال متولد شد - فناوری مبتنی بر واکنش های شیمیایی شامل نمک های نقره ، بلکه بر اساس تبدیل نور با یک ماتریس حساس به نور خاص نیست.
