تصمیم گیری سیاسی یکی از مهمترین کارکردهای اجتماعی سیاست است. این فرایند شامل انتخاب یکی ، بهینه ترین گزینه از چندین گزینه است.
دستورالعمل ها
مرحله 1
به طور کلی ، فرایند تصمیم گیری سیاسی به دو بخش تقسیم می شود - جستجوی گزینه ها و انتخاب موثرترین گزینه. البته ، در عمل ، این روند پیچیده تر و با جزئیات بیشتری انجام می شود. چندین طرح توسعه یافته از روند تصمیم گیری وجود دارد. یکی از آنها متعلق به جی لاسول است. وی 6 مرحله را در این روند شناسایی کرد. این فرمول بندی یک مسئله ، ایجاد توصیه ها ، انتخاب گزینه ها ، اعتقاد اولیه به درستی راه حل ، ارزیابی اثربخشی راه حل ، تجدید نظر در راه حل یا لغو آن است.
گام 2
نقطه ضعف این طرح عدم وجود مرحله پیش بینی و تحلیل وضعیت است. این نقص در طرح های D. Weimer و A. Weining برطرف می شود. مدل آنها شامل هفت مرحله در فرآیند تصمیم گیری است: درک مسئله ؛ انتخاب اهداف و روشهای حل آن ؛ انتخاب معیارها شناسایی گزینه های جایگزین ؛ پیش بینی نتایج یک تصمیم ؛ توسعه توصیه ها در مورد الگوریتم اقدامات.
مرحله 3
حذف مهم این رویكردها عدم وجود اصل بازخورد است كه یكی از اصول كلیدی جوامع دموكرات است. این اصل در نوشته های طرفداران رویکرد سیستم کاملاً توصیف شده است. این امر بر این واقعیت استوار است که سیستم سیاسی سیگنالهای دو نوع را از محیط اجتماعی دریافت می کند - خواسته یا حمایت. اگر سیستم بهترین تصمیمات را بگیرد ، پشتیبانی آن رشد می کند. اگر راه حل ها توسط محیط بهینه درک نشوند ، الزامات افزایش می یابد. بر اساس سیگنال های ورودی ، تصمیمات سیاسی باید اصلاح شود.
مرحله 4
روند تصمیم گیری به نوع رژیم سیاسی بستگی دارد. الگوی ایده آل جامعه دموکراتیک فرض می کند تصمیمات سیاسی در پاسخ به خواسته های جامعه گرفته می شود. چنین وضعیتی تنها در حضور یک جامعه مدنی قدرتمند و در حضور مکانیسم های کاری تعامل بین مقامات و مردم امکان پذیر است.
مرحله 5
در جوامع استبدادی و دموکراتیک ، مقامات از مردم فاصله گرفته اند و دومی عملا هیچ اهرمی در تصمیمات مقامات ندارد. این بدان معنا نیست که مقامات در تصمیم گیری های خود فقط بر اساس منافع خودخواهانه خود هدایت می شوند. فقط این که دسترسی مردم به آشپزخانه سیاسی دشوار است.
مرحله 6
جوامع سلطنتی نیز که مبتنی بر ایده منشأ قدرت الهی بودند ، هیچ تأثیری از مردم بر تصمیمات سلطان نداشتند. او مجبور شد آنها را به تنهایی و با حمایت تعداد محدودی از مشاوران بپذیرد.
مرحله 7
تأثیر نیروها و عوامل خارجی در تصمیم گیری سیاسی را نمی توان منتفی دانست. این موارد شامل فساد و لابی است. لابی همیشه ماهیتاً منفی نیست ، در حالی که فساد همیشه تأثیر بسیار منفی بر وضعیت اقتصاد دارد و مانع رشد صنعتی و توسعه اجتماعی می شود.
مرحله 8
مفهوم منبع اداری ارتباط نزدیکی با رویه تصمیم گیری سیاسی دارد. این اصطلاح به معنای استفاده از نخبگان حاکم از موقعیت آنها برای دستیابی به اهداف خصوصی است. به عنوان مثال ، برای حذف رقبا در طول مبارزات انتخاباتی.
اجتناب از تضاد منافع یک چالش مهم در جوامع دموکراتیک است. به عنوان مثال ، هنگامی که یک مقام مسئول یک بخش صنعتی خاص دارای دارایی های تجاری است (یا بستگان یا دوستانش). در این صورت ، وی بسیار وسوسه خواهد شد که از موقعیت خود در جهت منافع خود استفاده کند ، که این خود جلوه ای مستقیم از فساد است.
