مرگ بالینی حالت خاصی از یک شخص است که در آن انتقال او از زندگی بدنی به مرگ جسمی انجام می شود. خوشبختانه ، پدیده مرگ بالینی برگشت پذیر است ، و این در حال حاضر یک واقعیت ثابت شده است!
دستورالعمل ها
مرحله 1
در حقیقت ، پدیده مرگ بالینی یک حالت مرزی بین زندگی یک فرد و مرگ او است. تفاوت آن با مرگ واقعی این است که شخص در این مورد هنوز هم می تواند تحت شرایط خاصی و با اقدامات صالح و هماهنگ به زندگی برگردد. اقدامات احیا معمولاً طی 4 دقیقه انجام می شود (دوره اولیه مرگ بالینی). در این دقایق است که گرسنگی اکسیژن مغز منجر به تغییرات برگشت ناپذیر در بدن فرد در حال مرگ نخواهد شد.
گام 2
در طی پدیده مرگ بالینی ، افراد تعدادی از علائم خاص را تجربه می کنند: کمبود تنفس (آپنه) ، کمبود نبض (آسیستول) و از دست دادن هوشیاری (کما). لازم به ذکر است که این مظاهر فقط در دوره اولیه یک حالت معین بوجود می آیند و در صورت بروز عواقب برگشت ناپذیر - مرگ واقعی - معنی خود را از دست می دهند. احساسات فوق به مرحله اولیه مرگ بالینی فرد اشاره دارد و نشانه های مهمی برای اجرای موفقیت آمیز اقدامات احیا است.
مرحله 3
مهمترین نشانه مرگ بالینی عدم وجود ضربان قلب است. با قطع فعالیت قلب ، فرد تنفس را متوقف می کند ، و تمام علائم خارجی زندگی از بین می رود. در طی مرگ بالینی ، شخص می تواند از "دنیای دیگر" برگردد دقیقاً به این دلیل که گرسنگی اکسیژن ناشی از این شرایط منجر به عواقب جبران ناپذیری نمی شود ، همانطور که در مورد مرگ بیولوژیکی اتفاق می افتد.
مرحله 4
کمبود تنفس (آپنه) حتی با چشم غیر مسلح نیز قابل توجه است: قفسه سینه فرد از بالا و پایین می رود. در این دوره نیازی نیست که با استفاده از آینه ، نخ ، پشم پنبه در دهان و بینی زمان زیادی را صرف تأیید آپنه کنید. مورد بعدی که فردی که در حالت بالینی قرار دارد احساس می کند ، بیستول است ، یعنی کمبود نبض در هر دو شریان کاروتید گردنی. اگر نبض ردیابی نشود ، پدیده مرگ بالینی مشهود است. در اینجا نیز وقت خود را برای احساس نبض مچ دست خود تلف نکنید.
مرحله 5
آخرین علامتی که فرد در این حالت احساس می کند ، از دست دادن کامل هوشیاری (کما) است. در این حالت ، مردمک چشم فرد در حال مرگ گشاد می شود و به محرک های خارجی پاسخ نمی دهد (). اگر اقدامات احیا با هدف نجات فرد در حال مرگ با موفقیت انجام شود ، پس مردمک او شروع به پاسخ به انقباض آن می کند و نبض دوباره در شریان های کاروتید می زند. در این حالت ، پوست صورت قربانی رنگ صورتی به خود می گیرد و تنفس مستقل می شود.
