ارتباط کلامی به یکی از مهمترین دستاوردهای بشر تبدیل شده است. از طریق زبان ، مردم می توانند ارتباط برقرار کنند و تجربه نسل ها را منتقل کنند. گفتار ، همراه با مهارتهای کارگری ، به سیستمی از علائم ، کلمات و جملات منفرد تبدیل شد. مهارت گفتاری از ویژگی های لاینفک فرد است که وی را از محیط طبیعی متمایز می کند.
فرضیه هایی درباره ریشه گفتار
ابزارهای ارتباط کلامی ، به دنبال رشد عمومی انسان در روند تکامل ، بسیار آهسته شکل گرفتند. تشخیص لحظه ظاهر شدن دقیق سخنرانی بسیار دشوار است. اما دانشمندان مدرن اتفاق نظر دارند که به خودی خود بوجود نیامده است ، بلکه در جریان تعامل فعال مردم با یکدیگر و محیط خارجی شکل گرفته است.
چندین فرضیه در مورد ریشه گفتار وجود دارد. چندین دهه پیش اعتقاد بر این بود که اولین کلمات نتیجه جهشی هستند که ناگهان برای انسان بدوی اتفاق افتاد. این فرضیه با مفاهیمی به اصطلاح فیزیکالیست همراه است که بر اساس آن گفتار فقط یک پدیده فیزیولوژیکی است ، بدون اینکه ارتباطی با نیازهای شخص در ارتباطات و شناخت جهان داشته باشد.
یکی از فرضیه ها بر این اساس استوار است که گفتار از تقلید از آواهای طبیعت برخاسته است.
چنین دیدگاههایی به هیچ وجه نمی توانند چگونگی بوجود آمدن سیگنالهای صوتی و ترکیبات آنها ، چگونگی شکل گیری مقدمات مفاهیم و کلمات بار معنایی را توضیح دهند. مفهوم منشأ تکاملی گفتار بسیار گسترده تر شده است. این بر اساس این فرض است که انسان از دنیای حیوانات برجسته است ، زیرا یاد گرفته است خود را با شرایط محیطی ، از جمله از طریق توسعه ابزارهای ارتباطی وفق دهد.
رشد گفتار
دانشمندان با مطالعه رفتار میمون های بزرگ به نحوه ساخت سیستم های ارتباطی در میمون های بزرگ توجه کردند. آشکار شد که گفتار از سیگنالهای صوتی ابتدایی نشات می گیرد. پریمیت ها به طور فعال از صداهای مختلفی استفاده می کنند که بسته به شرایط ، می توانند نیاز به بازی ، غذا ، جستجوی شریک زندگی را نشان دهند یا نشانه ای از رفتار پرخاشگرانه باشند.
فرضیه ژست به اصطلاح مبدأ سیگنال های گفتاری شناخته شده است. ماهیت آن این است که در آغاز این زبان اشاره بود و نه گفتاری صحیح. اولین سیگنالهای معناداری که فرد نه با اصوات بلکه با حرکاتی که معنای خاصی دارند منتقل می کند. بیشتر این سیگنال ها غریزی هستند و از نظر ژنتیکی در یک فرد قرار دارند.
این فرض منطقی است ، با توجه به اینکه بخش قابل توجهی از اطلاعات در ارتباطات بین فردی توسط فرد مدرن به صورت سیگنالهای غیرکلامی ، حالات صورت و حرکات دریافت می شود. به احتمال زیاد ، حرکات و صداها ابتدا با هم استفاده می شدند و سپس انتقال اطلاعات فقط با ترکیبی از صداها امکان پذیر بود ، بنابراین به تدریج نیاز به گفتار حرکتی از بین رفت.
در روند توسعه جامعه بشری ، کار و فعالیت ذهنی فرد پیچیده تر می شود ، اشیا and و روابط جدیدی ظاهر می شوند که باید در مفاهیم ثابت می شدند. بنابراین ، شرایط عینی شکل گیری جامعه ، دلیل پیچیدگی گفتار ، ظهور جایگزین های جهانی برای اشیا and و پدیده های فردی شد.
تنها هزاره ها بعد ، مفاهیمی انتزاعی پدیدار شدند که معانی آنها از اشیا material مادی بتن انتزاع شده بود.
بالاترین شکل گفتار سخنرانی نوشتاری بود که امکان حفظ محتوای وقایع با یک فرد و در جامعه را برای مدت طولانی فراهم می کرد. با ظهور نوشتن ، شخص توانست پیام هایی را برای انتقال آنها به افراد دیگر ضبط کند و در صورت لزوم ، بدون اتکا به حافظه ، به سوابق بازگردد. فرد مدرن با داشتن گفتاری شفاهی و کتبی قادر به برقراری ارتباط موثر و عمیق در شناخت جهان است.
